سونھن سان پنھنجو جڏھن سھڪار ٿي پيو،
عقل کان بس نابري انڪار ٿي پيو.
مرڪ ڪنھنجي موٽ ۾ مرڪيو ھو مون،
اِئين پنھنجي عشق جو اظھار ٿي پيو.
تو حويليءَ جي دريءَ مان پئي ڏٺو،
مون سڪايل جو ته بس ديدار ٿي پيو.
بند اکين ۾ سوين سپنا تنھنجا،
اڻ ڏٺو توسان ته ڄڻ اقرار ٿي پيو.
تو جڏھن سرگوشيءَ ۾ ڳالھايو،
شرنائيءَ تي سر اُھو ملھار ٿي پيو.
جنھن به تنھنجي سونھن جي ساراھ ڪئي،
شاھ، سانگي، سو حمل، منٺار ٿي پيو.
ڪنھن چيو ٿا ڪنڌ گھرجن قرب ۾،
سر ”حَسن“ ھٿ تي رکي نروار ٿي پيو.