سِڪي ٿو منھنجو موڳو من!
ڪُراڙو سُمنڊ ھي ڪيڏو،
ڇِڪي ٿو منھنجو موڳو من.
ڪراچي تون پري ناھين،
گھِميل تنھنجي ھوائن ۾،
ڪِياماڙي ڪِناري تي،
لِڪي ٿو منھنجو موڳو من،
سِرائڪي شاعري جھڙي،
ھُوءَ جا ڇوڪري ھئي سا،
ھلي ويئي ديس پنھنجي ڏي،
سِڪي ٿو منھنجو موڳو من.
سوين ڦيرن ۽ گھيرن مان،
ٽُٽي ٻانھن منجھان آخر،
سدائين سار ھُن جيءَ تي،
ٽڪي ٿو منھنجو موڳو من.
ڪراڙو سمنڊ ھي ڪيڏو،
ڇِڪي ٿو منھنجو موڳو من.