نصرپور!
نصرپور ناز آ توتي،
جو مصريءَ سان ملائين ٿي،
ھن روح منھنجي کي،
خوشيءَ سان تون کلائين ٿي،
اگھم مان جي گھُمي آيا،
گھٽا جا گھڙي گذري سڀ،
عقابن جا نه آشيانا،
لنگھن ٿا لڪ اُڏري سڀ،
حفظ حاصل ھجي جن کي،
انھن جي آسري آھيان،
ضرورت زندگي ناھي،
لڱن سان پوءِ به لائين ٿي،
ابابيلن اچي منھنجي،
اندر ۾ ٺاھيا آکيرا،
گداگر گردشون آھن،
فڪر جا سئو طرف ڦيرا،
ڪڙي ڪج قرب ۾ قابو،
ھيڻيءَ جو حال ڪونھي ڪو،
لڳي ٿي ڳالھه ڳوٺن جي،
ڳنوارن سان ڳائين ٿي،
مشائخ شاخ مان وھندڙ،
سڄو پاڻي لکي وٺجان،
وڄي پئي تند مون ۾،
تون سڄي ساري سکي وٺجان،
امانت عشق جي آئي،
ته دلبر دادلو نڪتو،
حسن ھن ڀورڙي جي ڀُل ، کي
تون ڇا ته ڀانئين ٿي!