ھِيءَ ھوا تنھنجي، حُسن جي ھاڪ ۾،
پَئِي ڦِري ھر ٿام ۾ ۽ ٿاڪ ۾.
تون وسِين خوشبوءَ ۾، سُرھاڻ ۾،
باک ويلي، مھڪ گُھلندي ماڪ ۾.
تون نه موٽئين، مون نه سُودي نِنڊ ڪا،
نيڻ ڏِيئن جِيئن ٻَريا پئي تاڪ ۾.
مان به ڪافر، بُت اچي تنھنجو رکيم،
اڄ وري دل پنھنجي ڪعبي پاڪ ۾.
سِج، سرمد ۽ ننڍڙا ٻارڙا،
سڀ اگھاڙپ جي ڍڪيل پوشاڪ ۾.
ھي ”حسن“ آواره گرد آدمي،
تو ڏٺو آ ڇا ڀلا رولاڪ ۾؟