سڄو سج لھندي لڱن ۾ لڏيو ھو!
اُھو جنھن کي اڌڙوٽ عورت اڳيئي،
ليمي جيان ڄڻ نپوڙي وڌو ھو،
وڍيل صوف وانگي بدن کي ورھائي،
چئون ڪيئن ته سُھڻين سان ئي سڌو ھو،
مگر اُس مان ھئي جُڙيل جا جواني،
سڄو سج لھندي لڱن ۾ لڏيو ھو،
کڻي پيار جا ڪيئي پيرا فضا ۾،
پکيءَ جيئن ھو ساندھ ھوا ۾ اُڏيو ھو،
رڳو عورتن کي ٻه ڇاتيون ناھن،
رڳو عورتن جي ڳچي ناھي گوري،
ھجڻ لاءِ ته محبت وري پوءِ به ٿوري،
اھا ڳالھه جيڪا آ ساري حقيقت،
تصور ۾ آئي ته طوفان ٿي وئي،
جتي زندگيءَ خود به مھمان ٿي وئي،
اُتي جت ھا ڳالھين، ڳليون ڳوٺ ٺاھيا،
وڃي اُت وصالن جدائين سان جوٽيو،
محبت جي گيتن جي سوڙھين گھٽين ۾،
وڃي ھو جي نڪتو ته واپس نه موٽيو،
چون ٿا ته اُن رات برسات پئي ھئي،
کنوڻ جا به گھوڙا پئي ھڻڪيا ھوا ۾،
ستل ٻار بستر ۾ پيشاپ ڪيو پئي،
انڌيرو گھٽيءَ ۾ گھليو ويو پئي،
اُنھيءَ رات ھن کي سوير ھو سمھڻو،
ھوائن جي ڏاڪڻ مٿان پير ڏيئي،
ستارن کي اوڏو ٿيڻ منجھه ڇاھي،
اُھو جنھن کي ساحل به منزل لڳو ھو،
ڪنارن تي بيھي ڀري ڍُڪ پُر ٿي،
سڄو سمنڊ آخر پيئڻ منجھه ڇاھي،
جسم جي ڪشش کي آ پنھنجو فسانو،
۽ جنسي مزي جي آ پنھنجي ڪھاڻي،
سوين لذتن جي سڀن سلسلن جو،
نڪو ڇيھه آھي، نه ڪائي پڄاڻي.