ننگي سرمد جي حضور ۾
مان تنھنجو ساڳيو اڀي چند
تھمتن جي ديس ۾،
ڌنڌلي شام جي ھن شھر ۾،
تنھنجي عُرياني جي ڪتبخاني اڳيان،
درد جا پيالا ڀري
۽ ڏوڪِيان ٿو،
پاڻ کي ئي ٽوڪيان ٿو!
ڪنھن اگھاڙي موھ جي اقرار ۾،
پيار جو انجام ڪو،
گھَگھُه اونداھين گھٽين جي ڀوڳنا ۾،
بخت جون لڪيرون،
تخت جي ھيٺان اچي دٻجي ويون
۽ وقت جيڪو
رات جو سينو ڪُٽي پٽبو رھيو
رُت پنھنجا روڳ روئي،
تنھنجي پيرن مان جا ڦٽڻي ھئي پرھ،
مان ته ٿو تنھنجا اھي پير روئان،
تنھنجي دامن ۾ اجھاڻي جا صُبح،
مان ته ٿو توسان اھي انڌير روئان
مان ته ڪنھن اجڙي ويل ٻوٽي مثل،
تون وڏو جھنگل،
جنھن جي ماٺ به ايڏو وڏو آواز آ جو ڏار ڌڙڪن.
مان ته ڪنھن وکري ويل جھوٽي مِثل،
تون وڏو طوفان،
ڪوئي ٿرٿلو،
ڪوئي زلزلو،
جو ھر گھر جي دل ڌُٻي،
پوءِ به تنھنجي ھن وڏي دنيا اندر،
نانوءُ پنھنجي جو ننڍو نذرانو ڏيان ٿو.
درد جو تنھنجو بچيل،
تنھنجي اوبر،
ڏوڪيان ٿو
مان تنھنجو ساڳيو اَڀي چند
مان تنھنجو ساڳيو اَڀي چند
اڀي چند: ٺٺي جو رھاڪو سرمد جو محبوب ھندو ڇوڪرو