اُھا عورت اھا ناھي!
اُھا عورت اھا ناھي،
اُھا جا تو ھئي سمجھي!
نگاھون نار جو ناسي،
وئين تون جنھن اندر ڦاسي،
اکين کي ٿو اکيون ارپين،
چپن لئِه چپ چاھين ٿو،
مصور ٿي حسينا جي،
پني تي شڪل ٺاھين ٿو،
ڪڏھن ڪارو ڪجل ليڪن،
ڪڏھن لالي لڳائين ٿو،
ڪرين ٿو پيار خود سان ئي،
لڳئي ٿو ٻئي کي ڀانئين ٿو.
اھا ھڪ آرزو آھي،
ازل کان جا اڌوري آ،
اُھا عورت اھا ناھي،
اُھا جا تو ھئي سمجھي!
سڀئي ساحل پني آئين،
اُگھاڙيون عورتون تڪيئي،
گھڻين جي دل ڇني آئين،
مگر ھن سندريءَ جي سڪ،
ھنيو توکي در آ چڪ،
ٽُٽينءَ ڪنھن ٽار وانگي تون،
وھاڻن تي وڇوڙي جو،
مٿو ٽيڪي پيو آھين،
ڀتين سان پيو ڪرين ڀڻڪا،
ھيڏانھن ھوڏانھن ٿيو آھين.
چوين پيو ھوءَ ھتي ناھي،
اُھا عورت اھا ناھي،
اُھا جا تو ھئي سمجھي!
ڀلي وجھه چڪ چائنٺ ۾،
دريون در ڀور پيو ڪر تون،
رُلي وڃ اڄ پنھنجي ۾،
وري پرگھور پيو ڪر تون،
ڪڏھن مل ھڪ حسينا سان،
ڪڏھن مل ٻي حسينا سان،
ڪڏھن مل تانيه سان تون،
ڪڏھن مل تون شڪيلا سان،
مگر سڀ ڳالھه ساڳي آ،
اُھا عورت اھا ناھي،
اُھا جا تو ھئي سمجھي،
وڇوڙو وڍ وجھندو آ،
جدائي جھير ڏيندي آ،
سمورو پيار پاڳل پڻ،
چريائي چير ڏيندي آ،
ڪٿي تنھنجا نوان ڪپڙا،
ڪٿي سڀ ڪوٽ ۽ ٽايون،
سڄو آھين ڀُريو پيو تون،
وري توکي ڪٿان ٺاھيون،
عجب آ عورتن جو ڀي،
مٺا سڀ مرد مارن ٿيون،
وڃائين ٿيون وجودن کان،
وڏي ڪا باھ ٻارن ٿيون،
حسن تنھنجي اِھا دلڙي،
صفا ننڍڙي ھئي ٻلڙي،
کپي وئي کاڄ ٿي ويئي،
ڪوئن جا ڪاڄ ٿي ويئي،
صفا ابتي وھي جدول،
ھتان کان ھاڻ جلدي ھل،
اُھا عورت اھا ناھي،
اُھا جا تو ھئي سمجھي!