اٌُھا ڇوڪري جا اکين مان لٿي!
اُھا ڇوڪري جا اکين مان لٿي،
چپن جي ئي چائنٺ تي بيھي رھي،
اُھا ڇوڪري جيڪا بيٺل رھي،
وئي ڪانه ڪيڏانھن به ڪنواري ڪھي،
اُھا ڇوڪري جي تکي چنھب ھئي،
گھڙيل پينسل جي ئي گوري جيان،
اُھا ڇوڪري جا جبل جي نه ھئي،
لڳي ڇو پئي من کي ڪنھن موري جيان،
اھا ڇوڪري جا ڍڪيل شال ھئي،
اوھانجي ھٿن ۾ ڇو چادر پئي،
وطن ليڙون ليڙون لباسن جيان،
اُھا ڇوڪري آخر ڪيڏانھن وئي،
اُھا ڇوڪري جنھن پئي رانديون ڪيون،
اسان کي گُڏين سان گڏائي وئي،
وري چيڪلي پير پائي نٿي،
سڄي شھر کي ڄڻ لڏائي وئي!
اُھا ڇوڪري جا اکين مان لٿي،
چپن جي ئي چائنٺ تي بيھي رھي،
ڪناري تي ڪپڙا ھا وکريا پيا،
اُھا ڇوڪري جا نديءَ ۾ لٿي،
وري وقت پٺتي ھو پلٽو ڏنو،
لڳي ٿو ته سترھين صديءَ ۾ لٿي،
اُھا ڇوڪري جا مزارن منجھان،
پني پيءُ ۽ ماءُ ورتي ھئي،
سندس ڀاءُ ڀَرون جو ڀيچي ھيو،
مگر ھوءَ ته سھڻين جي سرتي ھئي،
اُھا ڇوڪري جا رڳو اک ھئي،
نھاري ته ٻوٽا جُھڪي ٿي پيا،
ازل جي مسافر خاني اندر،
سوين قافلا ڄڻ رُڪي ٿي پيا،
اُھا ڇوڪري جا رڳو نڪ ھُئي،
اُھا ڇوڪري جا رڳو ھٿ ھُئي،
وڌي ٿي ته واٽون کلي ٿي پيون!
سڀئي موسمون ميڙ آيون وٽس،
ھوائون ھٿن ۾ گھلي ٿي پيون!
اُھا ڇوڪري جا رڳو پير ھئي،
ھلڻ سان حرڪت پذيري ھئي!
اميرن جون عمريون سڪل گاھ وانگي،
انھي ڇوڪري وٽ فقيري ھئي!
اُھا ڇوڪري جا رڳو وار ھئُي،
سڄي تيل سرمي سان واسيل ھئي،
ملي شال محبوب مون کي مٺو،
سندس باس سيوھڻ تي باسيل ھئي،
اُھا ڇوڪري جا رڳو دل ھئي،
جا ڌڙڪي ته دنيا به ڌڙڪي ھئي،
انڌيري ۾ روشن رھي ڇوڪري،
تکي واءِ سامھون به ڦڙڪي ھئي،
اُھا ڇوڪري جا رڳو پيار ھئي،
محبت کي کيتن ۾ ماپيون نٿا،
اصل نام آھي رڳو عشق جو،
سندس نام اخبار ۾ ڇاپيون نٿا،
اُھا ڇوڪري جا قتل ٿي ويئي،
رڳو رات ڪاريءَ کي ڇو پيا پٽيو؟
اُھا ڇوڪري جا اگھُاڙي نه ھئي،
اسان کيس ويڙھي رکيو آ وطن!
مٽيءَ ۾ ته آھن مئا پوربا،
اسان کيس دل ۾ ڪيو آ دفن!