نِم!
نم جي وڻ کي ناچ نچائي،
رنگ رھاڻيون، روح رچائي،
من ۾ محفل مچ مچائي،
مست قلندر ڇير وڄائي،
مدنيءَ کي ٿي دُنيا ڳائي،
درس حسن کي ڪڻو ڏجان تون،
فقرائن کي گھڻو ڏجان تون،
ھاءِ حسن پيو ھڏ وڄائي،
تند تپائي تن کي تڻجان تون!
حسن درس جي شاعريءَ جي محبوبا ڀلي ڪينجهر ڍنڍ هجي پر سچ ته حَسن جي شاعريءَ ۾ سنڌ جي سونهن جهلڪي ٿي. هو محبتن، مُرڪن ۽ عاشقن جو شاعر هو، جنهن جي شاعري هر دل کي جهومائي وجهندي هئي. اسان وٽ اهڙا گهٽ شاعر آهن جن جي سڃاڻ سندس ڪتاب کانسواءِ ئي شاعري بڻي هجي، انهن مان حسن درس جو مقام به مٿانهون آهي. اسان جي سنڌ سان سڀ کان وڏو الميو اهو رهيو آهي جو انقلابين ۽ عاشقن جي زندگي مختصر رهي آهي ۽ ايئن ئي حسن درس به اسان کان موڪلائي هليو ويو.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو