بيت
اول نام الله جو، جنھن آ جوڙيو جڳ،
مُرسل مير مھابي آھي، ساٿ سلامت سڳ،
ٻيراڻيءَ جي ٻانھن تي، ويڙھيچن جو وڳ،
ٽنڊو آدم ٽانڪبو، روح اسانجي رڳ،
ڳوٺ مشائخ ھوٿي آھي، لال لطيف جي لڳ،
درس حسن جو دائرو، دونھين پاسي دڳ،
عشق ڏٺو جنھن اڳ، آب ڏٺائين اڃ ۾.
اول نام الله جو، جنھن جوڙيو جنسار،
ڌاڳا دل جا ڌرڪندڙ، ساھن جو سنسار،
آڻي آدم عام ڪيو، وندر ۽ واپار،
محبت اڳيان مامري، توبھه ڪئي تلوار،
حسن درس حقيقتن، پنڌ پرين جو پار،
گڏ رھي ٿو گونج ۾، درسن ڌارئون ڌار،
طالب تارئون تار، آب ڏٺائين اڃ ۾.
شاھ ڪريم شريف، ڪڇي پڇي ڪين ڪي،
فضل سدا فيض جو، ڪتي، چيٽ خريف،
دوست ڪارڻ دوستي، ھيڪاندي حريف،
زبردست ظريف، مٺو ماکيءَ لار جيئن.
بلڙي تنھنجي بوءِ، واسيو واس وطن کي،
چمڪيو پيٽ پراڻ جو، جرڪي ساري جُوءِ،
ھڪ روميءَ جي روءِ، ٻيو آسڻ عبدالطيف جو.
بلڙي تنھنجا پير، اکيون عبدالطيف جون،
تنھنجو نينگر تو منجھان، تو سواءِ ٻيو ڪير؟
پنجين پيڙھي پيٽ مان، پٽ مٿان ڪيئي پير،
دلبر تنھنجي دير، مون کي سگھو پڄائي سڄڻين.
راڻي پُڄاڻا، ھنڌين ماڳين ھُو ٿيو،
بتيون ساريون بند ٿيون ڏيئا اجھاڻا،
پُسيل پاند ڳچيءَ ۾، آلا وَھاڻا،
ڄاڻان ڪيئن ڄاڻان، راڻي ناھي راڄ ۾.
بيٺل باھين وچ ۾، ڏيادار ڏاھي،
فقيرن ۾ فرق ٿيو، ڦٿڪي پئي ڦاھي،
ھڻي ھام اٿي ھلي، ڪُوڪي ۽ ڪاھي،
راڻي ٿي راھي، پنھنجي ملڪ ملير ڏي.
ڀيڄ ڀنيءَ جو ڀيڻ جلٿل جنازا،
گلابن جي گود ۾، تن رھن تازا،
اھڙيون عشق اڏاوتون رمزن جا رازا،
دل جا دروازا، عشق اکين ۾ کوليا.
نانگا نگر پارڪر ۾ آديسي آيا،
ڳالھين سندا ڳوٺ ٻڌي ڳاراڻا ڳايا،
نڪا طلب طعام جي موھيا نه مايا،
نڪو ھنڌ حجاب ۽ کٽون نه پايا،
ويڙھيل فرش فقيرن وري وڇايا،
گفتا جن جا گودڙين، رمتن جا رايا،
ڌڌڙ سرڙا ڌوپ ۾ نانگن نوايا،
بکن بچايا، آب ڏنائون اڃ ۾.
اندر منجھه اذان، ٻاھر ساز سُرود ۾،
نڪو سجدو سٿ سان، نڪو نرڙ نشان،
نڪو گھڙو گھاٽ ڪو، نڪو مڙھ مڪان،
نڪو لشڪر لوھ جيئن، نڪو تير مڪان،
نڪي نيت نماز جي، تار به پنھنجو تان،
حسن تنھنجي حال تي کلندو رھندو خان،
آدم ۽ انسان، گڏ ستا ھڪ گود ۾.
ٻڌم فجر ٻانگ جيئن، اندر جو آواز،
اسر ويل اٿي ڪري، جو ڇيڙيم صبح ساز،
رات سمورو راز، اوندھ عشق اجاريو.
سمجھو منجھيا سمجھه ۾، الجھيا اوجھڙ ۾ وڃي،
ڳُجھه ڳجھاندڙ ڳالھڙي، پلين ڪانه ڀڃي،
ماڳھيان آن مڃي، عقل اڳيان ھن عشق جي.
گڏ سُتا ھڪ گود ۾، واھرو ۽ ويري،
چورن کنيا چت ۾، پنھنجي لئِه پيري،
اک اجاڙيو عشق کي، محبت ھئي ميري،
فڪر جي ڦيري، ايندي آھي عقل کي.
گڏ ستا ھڪ گود ۾، خادم ۽ مخدوم،
ھڪڙي گرد گناھ جي، من ٻيو معصوم،
ھڪڙو ظالم زبرو، ماڻھو ٻيو مطلوم،
معنى ۽ مفھوم، سمجھو سمجھي ٿا سگھن.