مُحبت!
محبت، جانورن ۾ لڳ جي موسم جيان،
انسان ۾ وحشي ايامن جا،
سڀئي اُڌما اُٿاري ٿي،
تو ڪئي مون سان محبت،
مون ڪئي توسان محبت،
پاڻ سا ڪئي ڪنھن محبت،
پاڻ ڪئي ڪنھن سان محبت،
اوڀر جي سامھون ٿو اولھه اچي،
ڏکڻ جي سامھون آھي اُتر،
اِھائي محبت،
باھ جي گولي جيان،
چئني طرف گھمندي رھي ٿي،
چپ ڪارا،
چاڪ دل ڄمندي رھي ٿي،
مرد جي مرد سان،
عورتن جي عورتن سان،
۽ عورت سان مرد جي،
جبل جي غار کي ننگا جسم روشن رکن ٿا،
جھنگ گھاٽي ۾، وڻن ھيٺان محبت، نسل انساني،
۽ پگھر ۾ شم ڪنھن مرد جيئن،
محسوس ٿيندڙ ھيءَ محبت،
ڊارون ۽ فرائيڊ جي فڪر جي روشنيءَ ۾،
تنترا ۽ ڪاما سوترا جي ڪھاڻين ۽ قصن ۾،
محبت حسن جي گھري سمندر ۾ تري،
آخر ڪناري تي مزي سان آ سُتي،
محبت ساحلن تي آ کڙي عورت جيان،
اجنتا ۽ الورا جي مورتين ۾،
مندرن جي مجسمن ۾،
ڌرمي ڪتابن ۾،
حور ۽ غلمان جي خود سپردگي،
نانگ جي چپ تي رکيل،
ڪڻڪ جي داڻي جيان،
آدم ۽ حوا جي دلپذيري،
گم ٿيل جنتن جي تلاش ۾،
گھمن ٿا اڄ به جوڙا،
۽ چراغ جو ڊگھو ھڪ سلسلو ٻرندو رھي ٿو،
محبت ٽامي جي اک مان ڳوڙھي جيان،
ڳل تي اچي ڳالھيون ڪري ٿي،
محبت تنھائيءَ جي ميز تي،
ميڻ بتيءَ جيئن ٻري ٿي،
چراغن جو ڊگھو لوڪ سلسلو ٻرندو رھي ٿو.
ڪا ڪٿا ناھي مقدس،
ھي ڪٿا پڻ عام آھي،
زندگيءَ جي ذھن ۾،
ٻارڙي جي خيال جھڙي،
سادڙي صفا سولي،
شھر جي ڪنھن چوڪ تي،
ساحلن جي رش ۾،
ڪنھن ڀري بازار ۾،
يا ڪنھن اڪيلي ڪنڊ ۾،
چئي ٿا سگھون،
تو ڪئي مون سان محبت،
مون ڪئي توسان محبت،
ڪنھن ڪئي ڪنھن سان محبت،
جنھن ڪئي جنھن سان محبت،
تنھن ڪئي تنھن سان محبت!