ھِڪ ديس ويو دفن ٿي!
ھڪ ديس ويو دفن ٿي،
اُن جون ڳليون ته ڳوليون،
در جو ڪڙو وڄايون،
دل جون دريون ته کوليون،
ھڪ قوم وئي زمين ۾،
جيڪا نه ڪڏھن موٽي،
تو زندگي دفن ڪئي،
تو پنھنجي قبر کوٽي،
ماڻھو ڀلي مري پئي،
تلوار آھي جيئري،
تلوار جي تکائي،
۽ ڌار آھي جيئري،
سوارن جي آسري تي
گھوڙا ئي گھاٽجن ٿا،
ماڻھو مري وڃن ٿا،
نغمائي ڳائجن ٿا،
پنھنجي ته سڄي طاقت،
دل ۾ ئي دفن آھي،
جيئري به مئل ماڻھو،
ڪپڙو به ڪفن آھي،
ھن ڍال جي ڍڪڻ ۾،
ڪو ڍُڪ ئي ڀريون اڄ،
بي شرم ڪڙم سارو،
پوءِ خودڪشي ڪريون اڄ،
دنيا ڪٿي آ پھتي!
تو مون وطن وڃايو،
جوتن جو ھار ٺاھيو،
۽ ڌوڙ منھن م پايو،
ڪاوڙ ته جانور کي،
ڪيڏي آ جلدي ايندي،
توکي نه شرم ايندو،
غيرت به ڪائي ٿيندي!
ھڪڙو به ڪوئي ڪونھي،
جيڪو خيال کوٽي،
ھڪڙو به موتي ڪونھي،
جنھن لاءِ قوم موٽي،
مان ته مان به ڦاٽان،
پنھنجو ئي گھر جلائين،
پنھنجا ئي پير ڪاٽين،
اُٿندين ڪڏھن انڌا،
سڏين تڏھن سھائي،
ھر ٻار ۽ ٻچو تو،
آ قوم تو ڪھائي!!