ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو،
جيڪو جر تي جاڳي ٿو!
ٿڌ وسي ٿي واريءَ تي،
ٿوھر ٿوھر ننڊ ڪري ٿو
ھڪڙو خواب سھانو جيڪو
روز اکين ۾ کيپ ڀري ٿو
ڪارو نانگ مٿان چانڊوڪي
ڪارونجھر تي مور نچي ٿو
مونکي ھڪڙو خيال اچي ٿو
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو!
ھوڏانھن لاڙ لکئي جو ليکو،
ساريُن منجھه سھائي آھي،
مون ۾ پاڻ اھا ئي آھي
دل جي ڪيٽي بندر تي ڪا
تنھنجي ٻيڙي لنگر ٿيندي،
ٺٺي منجھه اگھاڙو ٿيندين
مون نه ائين ڪو ڄاتو ھو.
سڀ سجاول جو بازارون،
تنھنجي خوشبوءَ ۾ کلنديون
ماڃر ساري مھڪي پوندي،
مون نه ائين ڪو ڄاتو ھو.
مڪلي روز پوي ٿي مرڪي
ڪنھن جي ڪاڻ ڪتاب جلايئون؟
اوجاڳي جا خواب جلايئون!
فاتح سڀ سُتا پيا آھن،
سڀ مجاور چرس پيئن پيا
دور مھاڻو پنھنجي پٽ کي
اوڇي ڪم تي گاريون ڏئي ٿو،
پاڻي ۾ ڪو شپڪو ٿئي ٿو،
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو!
جيڪو جر تي جاڳي ٿو!
ھوڏانھن لڪ جبل جو ڏاڪو
شام پھاڙن منجھه رڙھي ٿي،
پنھنجي خود سان پاڻ وڙھي ٿي،
پٿر پٿر تنھا آھي،
ھر نئن ننڍڙي نانگڻ آھي،
واسينگن جو پنڌ پري آ
جت ڌرتيءَ جي سختي آھي
ڪيئن چئجي بدبختي آھي
ماڻھوءَ ماڻھوءَ سان ملي ٿو،
پٿر منجھه گلاب کلي ٿو
لڪي شاھ صدر تي سانجھي،
ڏيئي مان ھڪ ڏيک ڏسان ٿو
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو!
جيڪو جر تي جاڳي ٿو!
ڪَھندي، نيٺ ڪڇيندي ڪاڇو،
پنھنجو پاڻ لتاڙي پاڇو،
تو کان دور ٿياسين ڇا ٿيو
ڇڻندڙ ٻور ٿياسين، ڇا ٿيو،
پيلا گل بڻياسين ڇا ٿيو!
سکر سون سريکو آھي
روھڙي روح لتاڙي ايندينءَ،
جي دريا تي ڀلجي ايندينءَ،
پنھنجي خود کي پاڻ تڪيندينءَ،
تنھنجي ذات ئي توسان ملندي
تو مان روئي سامھون کلندي
سچل عشق ٻڍا نه ٿيوي
ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو!
جيڪو جر تي جاڳي ٿو!