ڏس اداس رات جو پويون پھر،
ويران تنھنجي دل جيئن سارو شھر.
ٿڙندي ٿاٻڙجان ٿو تنھنجي گھر اڳيان،
ننڊ جا جھوٽا اکين ۾ آ ڳھر.
ڪيڏي پيڙا لوڙھ ۽ ٻيون ڪيفيتون،
دک پيو ڀوڳي سمورو اڄ دھر.
ڏات تنھنجي ڏک ۾ ويو ڏانءُ به،
ڪين قافيو شعر ۾ ڪوبه بحر.
سوڀ ماڻي ٿي سگھيس نه سرخرو،
سونھن تنھنجيءَ ھو ڪيو سانئڻ سحر.
وار وينگس وھنجندي ھئا ڇوڙيا،
پئي سنڌوءَ جي سير ۾ اڀري لھر.
ديد تنھنجيءَ ھو ”حسن“ ديوانو ڪيو،
ڪن چيو ڪيڏو ڪرم، ڪن چيو ڪيڏو قھر.