سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت پاران :
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”حسن درس جو رسالو“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. حسن درس نوجوان دلين جو ترجمان شاعر هو جيڪو پنهنجي جوڀن ۾ ڪيترين ئي دلين کي روئندو ڇڏي ازل جي راهه جو راهي ٿيو. حسن درس جي شاعريءَ جي محبوبا ڀلي ڪينجهر ڍنڍ هجي پر سچ ته حَسن جي شاعريءَ ۾ سنڌ جي سونهن جهلڪي ٿي. هو محبتن، مُرڪن ۽ عاشقن جو شاعر هو، جنهن جي شاعري هر دل کي جهومائي وجهندي هئي. اسان وٽ اهڙا گهٽ شاعر آهن جن جي سڃاڻ سندس ڪتاب کانسواءِ ئي شاعري بڻي هجي، انهن مان حسن درس جو مقام به مٿانهون آهي. اسان جي سنڌ سان سڀ کان وڏو الميو اهو رهيو آهي جو انقلابين ۽ عاشقن جي زندگي مختصر رهي آهي ۽ ايئن ئي حسن درس به اسان کان موڪلائي هليو ويو.
حسن درس جو رسالو پهريون ڀيرو انڊس فائونڊيشن پاران 2011ع ۾ ڇپايو ويو جيڪو هٿئون هٿ وڪامجي ويو. مانواري محمد علي ماجد رهجي ويل خامين کي درست ڪري نئين شاعري شامل ڪري ڪاڇو پبليڪيشن، ڪراچي پاران 2016ع ۾ هڪ دفعو ٻيهر رسالو ڇپايو ويو آهي.
سنڌ سلامت ڪتاب گهر کي سڀ کان وڌيڪ فرمائش حسن درس جي شاعريءَ جي ٿي. تنهنڪري اهو فيصلو ڪيوسين ته رسالو ڪمپوز ڪري آنلائين رکون. ٿورائتا آهيون پياري دوست، سنڌ سلامت جي مانواري ميمبر، بدين سان تعلق رکندڙ شاهنواز ٽالپر جا جنهن ڪتاب ڪمپوز ڪري سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ لاءِ موڪليو. مهربانيون ڀيڻ ارم محبوب جون جنهن ڪتاب جي ڪاپي موڪلي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
حَسن . . . حَسن . . . حَسن ! ! !
تنھنجي پيرن مان فجر ھر ڪا ڦٽي مولا علي عه
بي خودي اختيار ٿي . . . .
ھِيءَ ھوا تنھنجي، حُسن جي ھاڪ ۾،
واءُ ۾ خوشبو گُھلي ويئي ھَلي،
ڪنديون لوڏ سان ھوڏ ڇا ھي ھوائون،
مٿان کان شھر، نظر جيئن ٿو اچي جانان،
آئون تو ساڻ، تون ڪٿي جانان!
جنھن به جوڙون آھن جوڙيون رات جُون،
طوفان جي ڪُلھي تي، ھڪ ڇوڪري چڙھيل آ،
سڻان جت روز ھڻڪارون، وڇيرن جو وطن آھي،
ھڪ ڏيک يادگيري، ھڪ شام جو تصور،
عمارت عشق جي توتي مون کي عجب آھي،
سِرن جيئن پچائي برھ جو بٺو،
شام جو تون تلڪ چاڙھي، مان اونھاري جي ھوا،
تڏھن بحر ۾ بوند ٿي پئي گھڻي،
صندل جون ٻرن ڪاٺيون، ائين دل به ٻري ٿي پئي،
اُڀو پنڌ پنھنجو، ھوا پير ھيٺان،
منھنجي حيات ۽ منھنجي ورسي،
ڇا تو مون لاءِ ليئو ٿيندينءَ؟
سڄي رات بيٺي ڪَٽيون سين اکيون،
بي قراريءَ ۾ قرار ڇو آھي؟
رامڪي بازار ۾ ماٺڪي بيٺي رھي،
اڏاڻيون ڏور پئي آڙيون، سمو ڪنھن سار وانگي ھو،
پکي پرديس جا سورج پرن پويان لڙي ٿو پيو،
لھر ٿي جاڳي ڪري ٻي لھر ۾،
نانگ به سوچيو ھوندو دل ۾، ماڻھوءَ جي مڻ ڪھڙي آھي؟
دُڪو نيٺ داخل ڪيو مون به دل جو،
جوانيءَ جي جر تي اسين آھيون پھتا،
پٿر به مٿان وگھري، آواز ٿي پوي،
گھر مٽيءَ جو گھاٽ گھٽيءَ ۾،
سڀ ڪجھه ھجي، ضرور مگر پيار ٿو کپي،
ھن عمر بي مثال ۾، بي باڪ محبتون،
سمنڊ خشڪيءَ ۾ فرق ٿئي، ڏسجانءَ
اڄ مسافر ماڪ جا پئي ڪانه آ،
ڏس اداس رات جو پويون پھر،
سونھن سان پنھنجو جڏھن سھڪار ٿي پيو،
زندگي تو بن ائين آ بي ثمر،
جيڪي جيءَ منھنجي کي جوڙي ويا،
اسان ئي ڪوي ڪاڪ ڪوتا جا راڻا،
شعر ھي شعلا شبنم ڪھاڻيون،
رات سپني ۾ مون ٿي گُھمي ڪھڪشان،
پرھ ميرانجھڙي باک پيئي ڦٽي،
تو ڪيو ھو پيار جو اڳ مون سان،
ھوا ۾ روح رخصت ٿيو، مٽيءَ ۾ دل دفن ٿي وئي،
تون ستارن جي جڙوات رھنما تنھنجون اکيون،
سج جھڙي سنڌ راڻي روشنائي نور بيبي،
اداس آدمي تنھنجو آ گھر گھٽائن ۾،
محبت مير باگي جي، ڪنول جھڙي ڪھاڻي آ،
عشق ۾ ذات تصور کان مٿي ڇو ٿي ٿئي؟
ڪڪري ھئي جا بيٺي خالي ڪڻ ڪڻ ٿي نه سگھي،
ڪولھين سان گڏ ڪولھي ٿيان،
نئين کي پراڻو ڪجي، دل ڏجي،
پٻن تي اڀو ٿي ڏسان يار توکي،
ڄمارون گذاري، ملان يارَ توسان،
سڄي رات ساري، ٿي بيٺي رھي،
ھن عمر بيمثال ۾، بيباڪ محبتون،
پريمُو ڪولھيءَ کان پڇندين ته توکي ھُو ٻڌائيندو،
تُنھنجي پراڻي خط مان تون پاڻ پيو اچين ڄڻ
ھٺيلا ھرڻ پاڻيءَ مان پئن ٿا سج جا ڪرڻا،
وڻ جي ھيٺان ويٺو آھيان، دور گگن آ دام پکين جو،
اڄ به منھنجي عاشقي ڄڻ آگ آھي
ڪراچي تُون اسانجو سج آھين!
تون ته ڄڻ ٿي نازبو مھٽي وڃين
چڱو جو اسانکي نه درزي مليو
خانه بدوش جيئن خُدا کي ياد ڪن ٿا!
جھرڪين کي خوار خراب نه ڪريو!
ھينسي ڪرونِيي لاءِ ھڪ نظم!
”ارم نما“ لطيف آباد ڇڏڻ تي ھڪ نظم!
گھاوَ ڪندا ڇا خالي گھر کي!
اٌُھا ڇوڪري جا اکين مان لٿي!
اڙي يار تنھنجا ھي ڪھڙا تماشا!
ڪير به رستن کي ويڙھي نه سگھيو!
چئو ته تنھنجي چور کي سوگھو ڪريان!
ڇڏي ڏي ته ماڻھو مزي سان مرن!
نار جي نِسر ۾ چاندي جو ڇلو!
گيت آھي ديس وٽ ھِڪ جيت جو!
گذر گاھ ھُن جي پُراڻي گھٽي!
اھا رات توسان گذاريم جا سنگ سنگ!
چئو ڀلا رات جي روبرو ٿيندينءَ!
تو سِواءِ آھي اجائي شاعري
اڪ جي ماکي نٿو لاھي سگھان!
ھي ديس مُون لاءِ آھي دُوربيني!
جي تون منھنجي ڳالھه سمجھين!
سڄو سج لھندي لڱن ۾ لڏيو ھو!
تُنھنجي صُورت صاحب سُھڻي!
وھيءَ کي وھاڻو کپي عشق جو!
ننڊ کي اونڌو ٽگيندو ٿو رھان
انڌي ديدَ تنھنجي آ عادت اِھاڍ
مون کي خلقي خواب ۾ جاڳايو جاني،
تنھنجي بدن جي ڏاڪڻ، چاڙھيون چڙھي سگھان،
سڏ تنھنجا ساز ڪھڙا ھي پرين،
گلاسن ۾ تازو ٺرو پئي ڀريو،
تو ساڻ عشق منھنجو بدنام ڇو ته ٿيو؟
شھر کان دور دل جي صحرا ۾،
اونھاري جي اُڀ مان به تارا تڪن ٿا،
ديوار ۾ خدا ڇا تو در در ڪري وڌو،
اسانجي راھ مٿان روشني يڪي پوندي،
مقدر جا قصا ڪھڙا ۽ ڪھڙيون اڳڪٿيون آخر،
مان بيھان ٿو باھ تي ماتم ڪري،
اسين ٻئي وقت جي تيزاب ۾ ڳرون ٿا پيا،
ھيءَ جا محبوب جي آھي گھر جي گھٽي،
شام ٿينديئي خيال مٽجي ويو،
سانجھه جي ويلي سکيون، توکي ئي سارينديون رھيون،
گوڙ گھمسان ۾، ڏار وڻ وڻ رڳو،
ڄار ۾ ڦاسي سگھي ٿي ھر مڇي،
ھُن نديءَ سان جيڪا بيٺي ڳالھه ڪئي،
جيتن جا سرٻاٽ آھي سمجھندو،
اسان کي آھي خبر ماتمي ڪٽنب ڇاھي؟
اسان جا مقدر ندورا نماڻا،
مون جھڙو موت ڪونه ڏٺو ٻئي ٺڳ الا،
وڻن تي ويٺل پکي ٻولين پيا،
ھڪڙي حسن کي ڪين رڳو جام جم کپي،
ھو پکي، ھوءَ ڇوڪري زندگي ڀڙڪي جيان،
ڏي ڀلي تون ڏي ڀلي تون ٽھڪ ڏي،
ھوائن گلن کي خريدڻ گھرن ٿيون،
ملي ڪوڙ ماڻھن جي ھن ملڪ ۾،
سڏي سون مون کي جو گھوريو ڏسين،
ڇليل بادام جھڙي ڇوڪريءَ کي ڇا چوان،
ملاقات جي مھل ايندي ڪڏھن؟
مون کي چاڙھي چِت، ڇو ٿو ڇوڪراڻيون ڪرين،
درد ھڪ ڏينھن وري ڀيڙ ڏئي ڪرندو مون تي،
مشڪل سان ھئي وڻن مان ممڪن ھوا لڳي
اُس مٿان ۽ ھيٺان ھنج ڪيئي ڏٺا مون،
ڇوڪرو ھوندي به ڄڻ پوڙھو ٿيندو پيو وڃان،
يونيورسٽي جي ڪلاسن ۾ حُسن،
بن ۾ ڳالھين آئون نه آھيان،
نديءَ جي رُخ ڏي نھار وري ھليو ويندس!
ڦوھ جواني پئي ھوا ۾ تو مٿان ڇڪجي ڇڻي،
ڌنڌو ڪر وقت سارو وڻج ۽ واپار ڪر،
اوھان جي شھر ۾ ماڻھو اگر اچي نڪري،
اُجھاءِ ٻيڙي نه ڪر بند، بات رستو آ،
ھر گل سان گفتگو ۾ گذرندي گھڙي آھي،
جيئنَ شال جڏيءَ کي جوڙيندا ٻيھار!
موسمون سُرن جون اُٿي بيٺيون،
گنگھار آھيان گنگھار آھيان،
خواب کي کوٽي ڪرڻ جي ڪم جي تعبير ٿي،
مقروض ٿي مري ويو آ ڪنھن جو نه ٿي سگھيو،
رات جون ڌاڳن جيان لڙڪن ڳليون،
محبت ۾ محنتون ۽ ماڻھو ڪري مزوري،
ساز ۾ سنيھو آ، سار ياد جي دُنيا،
اسان آسمانن ۾ ڌوڪيو گھڻو آ،
مجازي محبت ۾ مون جو ڏٺو آ،
اڌ اُگھاڙي عورت جي ڌيمي روشني،
مان ھتان وڃان ٿو پيو، ھوءَ ھتان ھلي ھوندي،
دل وارن دل لڳي ۽ دل لڳي ويئي ھلي،
بت پرستي ڪيم، سُٺو سمجھيم،
عارضي آھن حُسن جون آرسيون،
اِھا باھ ٻي آ، ھُن باھ جي اڳيان،
گيتن ۾ آ واٽ وڙھن جي تارن ۾ آ تات اسانجو،
پرين پرين ته پري سندس نه پيرو آ،
او پرين تنھنجي ڪري مون کي،
مون جڏھن گھاٽيون گھٽائون پئي لکيون،
مرڪ جيڏي مختصر ٿي ھڪ ڇوڪري،
اسانجا ڪافراڻا ڪم، نه ئي پنھنجي نمازي دل،
طلمسي آئيني ۾ ترندڙ ننگيون نيگريون
نانگ جوڳڻ جي اکين ۾ ٿو تڪي،
اڌ وھيءَ ۾ پھچي جڏھن ٿيون پيار ڪن،
ساھ منھنجي ۾ سھڪندي ٿي رھين،
فطرت جي فرزندي ھُن جو نصيب،
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
