گھُمان ساڻ گھوڙي!
گھُمان ساڻ گھوڙي، مان ننڍڙو ڪِڪِو،
ڪڏھن ڪين کاوان ڪو ڌرتي ڌڪو.
وري سَنج سونا جڙائي اچان،
اکيون عشق ۾، ڪٿ اڙائي اچان،
سنھي ڇوڪريءَ کي لڪڻ جيئن کڻان،
مگر ڪين گھوڙي کي ھڪلي ھڻان،
سڄو ڳوٺ مون کي پيو واھ واھ وڻي،
سڄي ڳوٺ کي آئون پيو پڻ وڻان!
صبح جو جڏھن سج چمڪي اٿي،
گھٽين منجھه سنبن جا سٽڪا ھجن،
گھُمان آئون گھوڙي تي نازن منجھان،
ڏسڻ وارا بوسڪيءَ جا پٽڪا ھجن.
جڏھن شام جا پنج وڄندا پيا!
وڇيرا ھوائن ۾ ڀڄندا پيا!
جڏھن سانجھه تارن کي سڏڙا ڪري،
گھُمي مان به گھر ڏانھن موٽي اچان!