مرڻو پرڻو ماڻھو سان آ!
ٻاٽ انڌيري منجھه ٻليءَ جي،
اک ڏسي ٿي جيئن پکيءَ کي،
تيئن تڪن ۽ تاڙن ٿا ھو،
ھر پرديسي پاريھر کي،
آڳ نه سمجھي ٻي ڪا ٻولي،
گفتگو پر کي ڪا به نه گولي،
ساڙن جي ساڙي ويندي،
جي آھي ڪا ڀي ڄر کي،
ڪونڊيءَ جا گُل لت لڳڻ سان.
ٻارن جيئنءَ مرجھائي ويندا،
آٿٿ ڪانه اڱڻ کي ايندي،
دل نه ڌتاري سگھندي در کي،
ماڻھو آھي جيئرو مرڻو،
ان کان پوءِ ٻيو ڪجھه نه ورڻو،
مرڻو پرڻو ماڻھوءَ سان آ،
گھاءُ ڪندا ڇا خالي گھر کي!