تون صفا تڪڙي تِکي!
تو رڳو جواني سِکي،
تون صفا تڪڙي تکي،
ڄڻ پھاڙي ڪا ندي!
مان مگر جھيڻو جھڪو،
ھاءِ پنھنجو پاڻ ۾،
پن وانگي پيو لڏان،
ڪا خبر ڪانھي ته ڪيڏي مھل،
پنھنجي درد ۾ پوندس ڇڻي،
۽ تون مٿان ويندينءَ وھي،
ڄڻ پھاڙي ندي!
تو نه ڄاتو آئون آھيان ڪڻڪ ۾،
ٻاجھري ۾ ۽ ٺري جي ڍُڪ ۾،
تو نه ڄاتو آئون آھيان سيءَ ۾،
۽ نڪو شمشان ڄاتو،
۽ نه سمجھيو،
عشق جي چيڪي مٽيءَ کي،
منھنجي ڳوٺاڻي گھٽيءَ کي،
جت اڃان تائين چڙا پيا ٿا وڄن!
توڙي جو آئون کڻي،
ھيٺ اڄ آھيان ڪريو ھالار تان،
۽ مون ۾ خوشبو جو ديوتا پيو آ مري،
۽ منھنجي من جا فرشتا،
اڄ گناھن تي گذارو ڪن پيا،
پر تو نه ڄاتو،
تو ته پاڻيءَ جو پيالو ڪين پرکيو،
تو جَوَن جي سنگ کي ڪين ڄاتو،
تو وڃايو ۽ نه ڪو ئي ڪجھه پاتو.