27. بیاہ کیتا؛ ماؤ پیؤ دارو گیا۔ بچہ ہو؛ سنگیاں ساتھیاں دارو گیا۔
بچے بڈے ہوۓ؛ آپے دارو گیا۔ (کہاوت)
ڇَڙو ماڻھو، مٽن مائٽن جي ڪلھي تي ھوندو آھي. گھر جي ڪا ڳڻتي نه ھوندي اٿس. پيءُ ماءُ جو دادلو ھئڻ سبب، ڪير به کانئس پڇڻ وارو نه ھوندو آھي. ڍيڪڻي ميڪڻي، نه ھئڻ سبب، ڪنھن تي به فلڪ نه آڻيندو آھي. نه ئي وري کيس ڪمائن ڪرتڻ جي ڳڻ ڳوت ھوندي آھي. سڄو ڏينھن نکمڻن جي سنگت/ صحبت ۾ پيو گذاريندو آھي.
پرڻي کان پوءِ، گھر گرھستيءَ جي لوڙ کيس ڪمائڻ ۽ پئسي گڏ ڪرڻ ڏانھن پئي اڪسائيندي، تان جو پيءُ ماءُ به ياد نه ھوندس. اھي به وسري ويندس.
ٻار ٻچا ٿيندس ته ڇڙن جي سنگت مان مزو نه ايندس. ٻچن جي سار سنڀال ۾ سنگت ساٿ سڀ ڪجھ وسري ويندس.
جڏھن ٻار ٻچا وڏا ٿيندس، انھن جي سار سنڀال ۾ ايترو مدھوش ٿي ويندو جو پنھنجي پاڻ جي به خبر نه ھوندس ته بيمار آھيان يا چاق. ڪمائڻ لائق آھيان يا ھلي چريو آھيان. ڪمائڻ ۽ مال گڏ ڪرڻ جي حرص ۾، ڪو ھوش نه ھوندس.
مطلب؛
۱ . پرڻيو ته پيءُ ماءُ کان ويو، ٻچا ٿيس ته سنگت ساٿ کان ويو، ٻچا سامايس ته پنھنجي پاڻ کان ويو. (ترجمو)
۲ . مڱيو ته اڙيو، پرڻيو ته پيو ڪاٺ، ماڻھو ڪريو ماٺ، مڙس به ويو ته پئسا به ويا.
۳ . مڱيو ته ويو ملڪ کان، پرڻيو ته ويو ماءُ پيءُ کان، ڄائس ٻار ته ويو پاڻ کان.