39. پیدل تے اسوار دی رات؛ ہکی جائی آندی اے۔ (کہاوت)
ھن ڪھاوت اندر، ايسپ جي آکاڻيءَ ڏانھن اشارو آھي، جنھن ۾ اھو ٻڌايل آھي ته ھڪڙي ڪڇونءَ (ڪميءَ) ھڪڙي سھي سان شرط پڄائي. طئي اھو ٿيو ته ھڪڙي ميدان جي ھڪ سري کان شرط شروع ٿيندي، ميدان جي ٻئي ڇيڙي تائين مقابلو ٿيندو. اھو مفاصلو، ٻنھي منجھان جيڪو اڳ ۾ ڪري وٺندو، تنھن اھا شرط کٽي.
شرط واري ڏينھن تي، ٻين پاڻ جھڙن ساھدارن کي امين واري، ٻنھي ساڳي ليڪ تان سفر شروع ڪيو. سھو ھلڻ جو ڇوھو ھيو، سو ته ويو ميدان کي سرڙيندو. اڳڀرو ٿيڻ کان پوءِ، پوئتي ڏٺائين. ڪڇونءَ کي ھلڻ ۾ ڏاڍو ڍرو محسوس ڪيائين. سمجھيائين؛ سڄو ڏينھن ھڻندو مس وڃي، اھو پنڌ پورو ڪندو. ان ڪري ٿڪ ڀڃڻ لاءِ ھڪڙي وڻ ھيٺان ساھي پٽڻ ويھي رھيو. ٿڪل ھيو، سو وڻ جي ڇانءَ ۾ کيس آرام اچي ويو ۽ ننڊ کڻي ويس.
ڪڇون، پنھنجي چال سان ھلندو رھيو. تان جو شام ڌاري وڃي طئي ٿيل منزل جي ويجھو ٿيو. ان وقت سھي جي اک کلي، پوءِ ته گھڻو ئي ڀڳو، پر ڪڇون شرط واري جاءِ تي کانئس اڳي پھچي چڪو ھيو. اھا شرط، ان ڪڇونءَ، پنھنجي مسلسل جدوجھد سبب کٽي، جو رستي ۾ ٿڪجي ساھيون نه پٽيائين. بلڪ توڪل ڪري ھلندو رھيو.
ھن ڪھاوت مان به مراد ساڳي آھي.
مطلب؛
۱ . پيادي ۽ سوار جي رات، ساڳي جاءِ تي ھوندي آھي. (ترجمو)
۲ . ڪڇون ۽ سھو شام ڌاري، رات ٽڪڻ لاءِ، ساڳي منزل تي ئي وڃي ترسيا. ڪو به اڳتي يا پوئتي نه ترسيو.