58. جلو اگے، تے چھاٹ پچھے دیئو۔ (کہاوت)
جلو؛ ڄلو، ھلو. چھاٹ؛ بوڇاڙ. پچھے؛ پوئتي.
دنيا اندر انسان جو اچڻ، ھڪ مسافر وانگر آھي. نه روزي روٽي ھٿ ۾ کڻي آيو آھي، نه وري لٽو ڪپڙو تن تي اٿس. ڄمڻ کان اڳ، نه ڪنھن جاءِ جڳھ تي سندس نالو نشان آھي ۽ نه وري سندس نالو، جھان وارن کي ڪو اڳي ٻڌل سڌل آھي. ھن ھل ھلان جي جھان ۾ ھڪ ھنڌ ڄمي ٿو، سوَ جايون مٽي ٿو. ھڪ ھنڌان ٻئي ھنڌ، ٻئي کان ٽئين ھنڌ. ڪڏھن نوڪريءَ جي بھاني، ڪڏھن شاديءَ جي واسطي، ڪڏھن واپار سانگي. الغرض ڪيئي معاملا آھن، جن جي ڪري ماڻھو لڏ پلاڻ ڪندو رھي ٿو.
ان لاءِ اھو چيو ويو آھي ته اڳتي وڌو يا لڏي ڀلي وڃو، پر پويَن سان، جن سان چار ڏينھن گذاريا ھجن، چار ٽھڪ ڏنا ھجن، تن سان به روابط ختم نه ڪجن. لڏڻ کان پوءِ ائين ھليو نه وڃجي يا واسطا ٽوڙي نه وڃجن، جو ڪڏھن ڪنھن سان مکا ميلو ٿئي ته ڳل-لڳڻيءَ کان ته وڃجي پر منھن-پکڻي به ھليو وڃجي.
مطلب؛
۱ . ھلو اڳتي، پر بوڇاڙ پوئتي ڏيو. (ترجمو)
۲ . ڀڄندو به وڃجي، رھائيندو به وڃجي.
۳ . ماني به موڪلائجي، جان به ڇڏائجي.