لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

گهاگهر منجهه ساگر

موجوده وقت ۾، پهاڪن ۽ چوڻين جي سڃاڻَ ۽ واکاڻ عبدالوهاب سهتو بڻيو آهي، ته عبدالوهاب سهتي جِي سڃاڻ ۽ واکاڻ وري پهاڪا ۽ چوڻيون بڻيا آهن، جن کي هُو پنهنجي خاص رنگ ۽ ڍنگ ۾ سهيڙيندو ۽ آڇيندو پيو وڃي. اسان لاءِ خوشيءَ جي ڳالهه آهي ته سنڌي ٻوليءَ ۾ هندڪو ٻوليءَ جي پهاڪن ۽ چوڻين جو پهريون ڪتاب پيش ٿي رهيو آهي. هيءُ ڪتاب ”گهاگهر منجهه ساگر“؛ معروف هندڪو شاعر، ليکڪ ۽ ٻوليءَ جي ماهر سلطان سُڪون جي جوڙيل ڪتاب ”کوزے بچ دريا“ تان ورتل/ماخوذ آهي.
Title Cover of book گهاگهر منجهه ساگر

47. جتنا بڑا سر، اتنی بڑی سر دردی۔ (کہاوت)

47. جتنا بڑا سر، اتنی بڑی سر دردی۔ (کہاوت)
سر؛ مٿو.
تجربن مان ڏسي ۽ مشاھدن سان پرکي، اھا ڄاڻ ملي آھي ته جنھن ماڻھوءَ جو مٿو وڏو ھوندو آھي، اھو سڀاڳو ھوندو آھي. وٽس ڪيئي معاملا، حل ڪرڻ واسطي ھر وقت موجود ھوندا آھن. پاڻ به انھن منجھان، بجاءِ بيزار ٿيڻ جي، حل ڪري پيو مزا ماڻيندو آھي. ٻين ماڻھن جي آڏو، اگر اھي معاملا ڏسڻ لاءِ اچن ته ھوند، بيزار ٿي ڀڄي وڃن، ڇو جو انھن معاملن ۾ ڪوفت، سر دردي ۽ مغزماري تمام وڏي ھوندي آھي.
اھو به ڏٺو ويو آھي ته جنھن جو مٿو وڏو ھوندو آھي، ان جو مغز وڏو ۽ دل ننڍي ٿيندي آھي. ان سبب، سندس سوچ سمجھ سجيھ ھوندي آھي پر دلير، گھٽ ھوندو آھي. ھر معاملي ۾ سوچي سمجھي، سنجيدگيءَ سان ھٿ وجھندو آھي. ان جي ڀيٽ ۾، ننڍي مٿي واري جو مغز ننڍو ۽ دل وڏي ھوندي آھي. ان سبب، اھو ھر معاملي ۾ دليريءَ سان، بنا سوچ سمجھ جي، ڪاھي پوندو آھي. ننڍي مٿي وارو، ان قسم جي سردردي نه کڻڻ چاھيندو آھي.
مطلب؛
۱ . جيڏو وڏو مٿو، اوڏي وڏي مٿي-ماري. (ترجمو)
۲ . جيڏا اٺ، تيڏا لوڏا.
۳ . رب تعاليٰ به سھنديءَ جا بار رکي ٿو.
۴ . سر وڏو سپوٽ جو، پير وڏو ڪپوٽ جو. (ٿر)