129. ماواں؛ ٹھنڈئیاں چھاواں۔ (کہاوت)
ھيءَ دنيا، اُسّ ۽ ڇانءَ جي آميزش سان ٺھيل آھي. ھاڻي اس ھئي، ھاڻي پاڇو وري ويو. ساڳي جاءِ، تتل ھئڻ بجاءِ ٺرڻ شروع ٿي ويندي. سياري جو اس وڻندڙ ٿيندي آھي، اونھاري جو ڇانءَ وڌيڪ مرغوب ھوندي آھي. امير ماڻھو ڀلي ايئرڪنڊيشن ڪمرن ۾ پاڻ کي بند ڪري ويھن پر جيڪا صحت ٻاھر ويھڻ ۽ وڻن جي ڇانئن اندر آھي، اھا بند ڪمرن جي ايئر ڪنڊيشن ۾ ڪانھي. اھڙيون صحت بخش ڇانئون، ڪن نصيبن وارن کي ئي پلئه پونديون آھن.
ماڻھو به دنيا اندر، نر ۽ ماديءَ جي جوڙي، يعني پيءُ ماءُ منجھان اچي ٿو. ٻئي مٿس مشفق رھن ٿا. پر ٻار جو جيترو لاڙو، امڙ ڏانھن رھي ٿو اوترو پيءُ ڏانھن نه ٿو رھي، ڇو جو عورت ۾، مرد جي ڀيٽ ۾ سھپ وڌيڪ ھوندي آھي. ماءُ جي روپ ۾ ته اڃا وڌيڪ سھپ واري ۽ دلير ٿيندي آھي. ھر تڪليف پاڻ تي کڻندي، ٻچي تائين پھچڻ نه ڏيندي. جيئن وڻ، اس جا تکا ڪِرڻا پاڻ ۾ جذب ڪري، پنھنجي ھيٺان ويٺل کي راحت بخش ڇانءَ مھيا ڪري ٿو، تيئن امڙ به آيل تڪليف پاڻ تي کڻي، ٻچڙي کي راحت پھچائي ٿي. اھو ئي سبب آھي جو امڙ جي رشتي کي، ڇانءَ سان ڀيٽ ڏني وئي آھي.
مطلب؛
۱ . ماءُ، ٿڌي ڇانءَ. (ترجمو)