61. جیہیے روح، ایہجے فرشتے۔ (کہاوت)
ماڻھو دنيا جي اندر، مقرر وقت لاءِ، مخصوص زماني اندر اچي ٿو. عمر جي محدود موڙي ساڻ کڻي اچي ٿو. پنھنجي رب جي زمين تي، رب جي ڏنل نعمتن سان، سندس عبادت/ٻانھپ ڪندي، سندس مخلوق سان واسطيداريون نڀائي ٿو. سندس آزمائش، انھن روابط نڀائڻ ۾ رکي وئي آھي. مخلوق ڏانھن سندس رويو ڪيئن آھي. رب جي مخلوق سان ڪيئن ٿو اٿي ويھي. انھن جي خدمت ڪري ٿو يا نه.
ھڪڙن ماڻھن ۾، ڪمزور مخلوق جي خدمت ڪرڻ جي طاقت رکي، ساڻن واسطا رکايا ويا آھن، جيئن کيس آزمائي سگھجي. اگر اھو طاقت ھوندي، ڪمزورن جي مدد ۽ خدمت ڪري ٿو ته پوءِ ھن دنيا مان لڏڻ وقت ساڻس اھڙو ورتاءُ ڪيو وڃي ٿو. اگر ھوندي سوندي، ڪير ڪمزور مخلوق جي خدمت نه ٿو ڪري ته ساڻس اھڙو ورتاءُ ڪيو ويندو. يعني سندس به مدد نه ڪئي ويندي. اگر ڪو ٻه آڱر اڃا وڌي، مدد ڪرڻ، مدد ڪرڻ جي ماڳ، موراڳو ڪمزورن کي آزاري ٿو ته دنيا ڇڏڻ وقت، سندس روح قبض ڪرڻ لاءِ اھڙا فرشتا موڪليا وڃن ٿا، جن جو روپ ئي ڀيانڪ ھوندو آھي.
ھر ماڻھوءَ سان دنيا اندر، اھو معاملو ٿئي ٿو، جھڙو پاڻ ٻين سان ڪري ٿو. ايستائين جو مرڻ وقت، کيس روح قبض ڪندڙ فرشتا به ان شڪل ۾ نظر اچن ٿا.
مطلب؛
۱ . جھڙا روح، تھڙا فرشتا. (ترجمو)
۲ . جھڙا روح، تھڙا ختما.
۳ . جھڙي نيت، تھڙي مراد.
۴ . جھڙو ورتاءُ، تھڙو انجام.