142. یار اوہ جڑھا اوکھے ویلے کم آوے۔ (کہاوت)
جڑھا؛ جھڙو، جيڪو. اوکھے ویلے؛ اوکي ويلي، ڏکئي وقت، تڪليف ۾.
سنگت رکبي ئي، اڙيءَ اڌيءَ ۾ ھڪ ٻئي جي ڪم ڪار اچڻ واسطي آھي. اگر سنگت رکڻ پوءِ ٻيو سنگتي پنھنجي مفاد کي مقدم رکي ته ان کي ڪير به چڱو ڪو نه چوندو آھي. نه ئي وري ساڻس ڪا سنگت وڌائڻ تي ڪنھن جي دل گھرندي آھي. ھر موڙ تي کيس ميارون ئي پيون ملنديون آھن. ھڪڙو ٽوٽڪو مشھور آھي، جيڪو ياددھانيءَ خاطر رقم ڪجي ٿو.
ٻه سنگتي، جهنگ منجھان گذري رهيا هئا، جو ھڪڙي شينهن جي چنگھاڙ ٻڌايون. ھڪڙو سنگتي وڻ تي چڙھڻ ڄاڻندو ھيو، سو ته جهٽ وڻ تي چڙهي ويو. ٻيو دوست وڻ تي چڙهڻ نه ڄاڻندو ھيو. دوست جي ڇڏي ڀڄڻ سببان، دھلجي ھيٺ ڪري پيو. ڦٽيل آڱر جي پٽي ڇوڙي ساھ ٻوساٽي ڪريو ته شينھن اچي مٿس پھتو. زخم سنگھي، کيس ٻئي جو ڪيل شڪار سمجھي، اڳتي ھليو ويو.
شينهن جي هليو وڃڻ پڄاڻان، وڻ تي ويٺل دوست هيٺ لھي آيو ۽ پٽ تي پيل کان پڇيائين؛ ”ٻيو ته ٺھيو. جيڪي ٿيو سو ٿيو. مون کي رڳو ايترو ٻڌاءِ ته شينھن تو کي سنگھندي، ڪن ۾ ڇا پئي چئو.“ دوست ميار واري انداز ۾ ورندي ڏيندي ٻڌايس؛ ”شينھن مون کي چيو؛ دوست اھو رک جيڪو اوکيءَ گھڙيءَ ۾ ساڻي ٿيئي.“
مطلب؛
۱ . يار اھو، جو اوکيءَ ويل ڪم اچي. (ترجمو)
۲ . دوست اھو، جو يار غار ھجي.
۳. ڪانئر دوست کان، بس ڀلي آهي.