31. پرون کوزے آں آخے؛ دو موریا تے اپنا کجھ شمار ای نینھ۔ (کہاوت)
پرون؛ پروڻ، پرڻ، ڇاڻي، گيچڻ. کوزے آں؛ ڪوزي کي، ڪونئري کي. دو موریا؛ ٻه-ٽونگا.
عيب يا وڏنھن ڪڍڻ، انساني فطرت آھي. ھر ماڻھو عيبدار آھي. پنھنجي عيبن کي لڪائڻ يا گھٽائڻ بدران، ڪوشش ڪندو آھي ته ٻين جا عيب ڳولھي ۽ کين لوئي ته جيئن سندس عيب، ٻين جي نظر تي نه چڙھن. حالانڪ، ان سان ويتر سندس ئي خواري ٿيندي آھي. پاڻ ٻين جا چند عيب ڏسي ٿو. جڏھن ته ٻيا، سندس ان دشمنيءَ جي بدلي، سندس عيبن جي ٽوھ ۾ اھڙا عيب ۽ نقص ڪڍي ٿا وٺن، جيڪي ڀلي منجھس ھجن ئي نه.
پرڻ، اٽي ڇاڻڻ جي ڪم ايندو آھي. منجھس سوين سوراخ ھوندا آھن. سندس اھي بي انداز سوراخ، جيڪي عام ماڻھو ڳڻي ئي نه سگھي، سندس عيبدار ھئڻ لاءِ ڪافي آھن. تنھن ھوندي به اھو ويھي، ٻن ٽنگن واري تي ڍيڪ ڏئي، سا عجب جھڙي ڳالھ آھي.
مطلب؛
۱ . پرڻ ٿو چوي ڪونئري کي؛ ھل ٻه-ٽنگا. (ترجمو)
۲ . پرڻ ٿو چوي ڏونگھي کي؛ ھل ٽه-ٽنگا.
۳ . مينھن ٿي چوي ڳئونءَ کي؛ ھل پڇ-ڪاري.
۴ . جڏھن گھڻن عيبن وارو، ٿورڙن عيبن واري جي گلا ڪري، تڏھن ائين چيو ويندو آھي.
۵ . جڏھن ماڻھوءَ کي ساڳيا عيب پاڻ ۾ نظر نه اچن ۽ ويٺو ٻين جو لٽو لاھي ته ان کي اھڙي وقت تي ٽوڪ طور ائين چئبو آھي.