122. لاندا ہر کوئی اے، نبھاندا کوئی کوئی اے۔ (کہاوت)
لائڻ يا دوستي رکڻ، ھر ڪنھن کي وڻندي آھي. دوستي رکڻ وقت، دل جي عجيب ڪيفيت ھوندي آھي. ماڻھو، قربان قربان پيو ٿيندو آھي. جڏھن دوستيءَ سببان، واسطا وڌندا آھن ۽ ياري باشيءَ جا بار ۽ امتحان شروع ٿيندا آھن، تڏھن چڱن ڀلن جي آزمائش جي گھڙي ھوندي آھي. ھر ڪو پيو پنھنجي عقل جي زور سان، ياريءَ کي اڳتي وڌائيندو آھي ۽ پنھنجي جان کي آزاد رکڻ جي به ڪوشش ڪندو آھي. ڀڄندو به ويندو آھي، رھائيندو به ويندو آھي.
ٻين مان، انھن جي ھوند سارو فائدا وٺڻ پڄاڻان، جڏھن پنھنجي سر تي ايندي آھي ته ٻنھي ڌرين لاءِ اصل ڏکيو وقت، ان مھل شروع ٿيندو آھي. ڀاڄُڙ اتان پوندي آھي. دوستيءَ ۾ جڏھن آزمائشن سبب گھاري پوندي آھي، ته ان کي تُنِ يا ٽاڪو نه لڳي سگھندو آھي. مڙس ماڻھو يا صاحب دل اھي آھن، جيڪي ان گھڙيءَ ۾ ثابت قدم رھي، سنگت يا دوستيءَ کي چُٽو لڳڻ نه ڏين.
مطلب؛
۱ . لائي سڀ ڪو، نڀائي ڪو ڪو. (ترجمو)
۲ . لانی سوکھی اے، نبھانی اوکھی اے۔ (کہاوت)
(ياري رکڻ سھنجي، نڀائڻ اھنجي.)
۳ . رکڻ ۽ نڀائڻ ۾ سنڌو آھي.