121. گنجے دے نونھ، سرا دی شامت۔ (کہاوت)
گنجي ماڻھوءَ جي وارن جون پاڙون ڪمزور ٿينديون آھن. منجھن خشڪي يا ٻڦو جام ٿيندو آھي. انھن کي تيل لڳندو ته ويتر چيڙھ ڪندا ۽ گنجي کي پيا بيزار ڪندا. اگر تيل نه لڳندن ته به سندن پاڙن ۾ سر سر پئي ٿيندي. گنجي کي کنھڻ تي پئي اڪسائيندي. گنجو مٿو کنھي پيو فرحت ڀائيندو. جڏھن ته فرحت حاصل ڪرڻ کان اڳ ڏنل کنھڪي سان، ٻه چار سر سر ڪندڙ وار، ضرور ڇاڻڻا پوندا اٿس. تڏھن وڃي طبيعت ۾ قرار محسوس ڪندو آھي. اھا ڄڻ سندس عادت ٺھي ويندي آھي.
جنھن کي ھروڀرو مٿي کنھڻ جي عادت ٿي وڃي، ان جا جو ويتر نَھن وڏا ٿي وڃن، سو ته کنھڻ کان مور ڪو نه مڙندو، پيو حرڪت ڪندو. چڱي ڀلي مٿي کي کنھي، ڳاڙھسرو ڪري ڇڏيندو. سندس ان حرڪت سان، جنھن ۾ سندس وڌيل نھن، بيقرار ٿي ويٺا کنھڻ جي وندر ورونھن ڪن، مٿي لاءِ شامت ٿي ويندي آھي.
مطلب؛
۱ . گنجي کي نھن، ٺوڙھ جي شامت. (ترجمو)
۲ . گنجو، کنھڻ کان نه مڙي.
۳ . گنجي جي گيدي ۾، سدائين ڦڻي.