لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

گهاگهر منجهه ساگر

موجوده وقت ۾، پهاڪن ۽ چوڻين جي سڃاڻَ ۽ واکاڻ عبدالوهاب سهتو بڻيو آهي، ته عبدالوهاب سهتي جِي سڃاڻ ۽ واکاڻ وري پهاڪا ۽ چوڻيون بڻيا آهن، جن کي هُو پنهنجي خاص رنگ ۽ ڍنگ ۾ سهيڙيندو ۽ آڇيندو پيو وڃي. اسان لاءِ خوشيءَ جي ڳالهه آهي ته سنڌي ٻوليءَ ۾ هندڪو ٻوليءَ جي پهاڪن ۽ چوڻين جو پهريون ڪتاب پيش ٿي رهيو آهي. هيءُ ڪتاب ”گهاگهر منجهه ساگر“؛ معروف هندڪو شاعر، ليکڪ ۽ ٻوليءَ جي ماهر سلطان سُڪون جي جوڙيل ڪتاب ”کوزے بچ دريا“ تان ورتل/ماخوذ آهي.
Title Cover of book گهاگهر منجهه ساگر

32. پکن میوے، کھاون نصیب والے۔ (کہاوت)

32. پکن میوے، کھاون نصیب والے۔ (کہاوت)
ميوو، پنھنجي مند تي پچي راس ٿيندو آھي. ڪچو ميوو کائي ته سگھجي ٿو، پر منجھس کائڻ جو سواد ۽ فائدو ايترو ناھي، جيترو پچڻ پڄاڻان ھوندو اٿس. اڪرندڙ مند جو ميوو، فائدو يا سواد ڏيڻ جي بجاءِ نقصاندھ ئي ھوندو آھي. ھر ميوو، مند تي ئي واپرائجي ته بھتر. اٻھر سان، ڪيميڪلن جي زور تي، اڳواٽ تيار ڪيل ميوو وَٽَ طور ته کائي سگھجي ٿو پر نه کائجي ته بھتر. جڏھن ته پنھنجي پوري مند تي رسيل ميوو کائڻ لاءِ ٿورو ترسڻو پوندو آھي. اھو صبر ڪرڻ به ڪن سھپ ۽ نصيب وارن ماڻھن جو ڪم آھي. مند تائين جيئرو رھڻ، پئسا پاڇي ڪري مندائتو ميوو خريد ڪري گھر اچڻ، نصيبن تي انحصار ٿو رکي.
مطلب؛
۱ . پچن ميوا، کائن نصيبن وارا. (ترجمو)
۲ . پڪل ميوو به؛ يانصيب.
۳ . پڪي ماني به؛ يانصيب.
۴ . وڻ ھڪڙا لڳائين ٿا، وڻن جا ڦل وري نصيبن وارا کائين ٿا.