93. ساہیہ لادو ہویا، تے چاسی کے۔ (کہاوت)
ساہیہ؛ سھو، سيھڙ. لادو؛ لاڏو، لڏ کڻندڙ، بار ڍوئيندڙ. ہویا؛ ٿيو، ٿي پيو. چاسی کے؛ چائيندو ڇا، کڻندو ڇا، بار ڪھڙو ڍوئيندو.
اڄڪلھ بار برداريءَ لاءِ، بحري ٻيڙا، جھاز، ريل گاڏيون، ٽرڪون، ۽ پِڪ اپ وغيرھ روڊن تي ھلندڙ آھن. ڪو زمانو ھيو جو اھو سارو خفو، وھٽن وسيلي ٿيندو ھيو. خاص طور تي اٺن ذريعي، جن کي خشڪيءَ جو ٻيڙو، پڻ سڏيو ويندو ھيو. گڏھن، خچرن ۽ گھوڙن کي به سامان ڍوئڻ لاءِ تيار ڪبو ھيو، جيڪي لڏيل سامان، ھڪ ھنڌ کان ڍوئي ٻئي ھنڌ پھچائيندا ھيا.
اٺن منجھ، بار برداريءَ جي حساب سان ٻه قسم ھيا. ھڪڙا مھري، ٻيا لاڏو. مھريءَ کان بسن ۽ ڪوچن وارو ڪم ورتو ويندو ھيو. اھي فقط ماڻھن جي سواريءَ واسطي ھوندا ھيا. ھلڻ اھڙو ھين جو ويٺل کي سفر دوران، تڪليف گھٽ پھچندي ھئي. جڏھن ته لاڏو ھيا ئي بار ڍوئڻ واسطي. مٿن وزنائتا ٻورا/ٻوجھا سٿي، سامان ھڪ ھنڌ کان ٻئي ھنڌ پھچائبو ھيو. اھي کڻڻ ۽ ھلڻ ۾، سگھا ۽ اڻ-ٿڪ ھوندا ھيا.
ان جي ابتڙ، سَھو ھڪڙو ڪمزور ساھدار آھي، جيڪو مشڪل سان پنھنجو وزن چوري پوري سگھندو آھي. ان کي اگر لڏ ڇڪڻ سيکارجي، ته سوال ٿو اٿي ته؛ اھو مال ڪھڙو ڍوئي سگھندو. سير سوا اگر وزن کڻي ٿو ته ان کان ننڍڙو ٻار به وڌيڪ وزن ڍوئي سگھندو. پوءِ سھي تي ڌارڻ ۽ سڌارڻ جھڙا خفا ڪرڻ مان فائدو ڪھڙو؟
مطلب؛
۱ . سھو لاڏو ٿيو ته، ڍوئيندو ڇا؟ (ترجمو)
۲ . ٻڪر کي ڪيترو به چارجي، ھَرُ ڪين وھندو.