102. شک، پیئو پتر دا لحاظ نینھ کردا۔ (کہاوت)
شڪ يا گمان، وھم جي پيداوار آھن. وھمي ماڻھو، جيڪو ڳالھين جون ڪڙيون ڪڙين سان ملائڻ جي حرفت ڄاڻي ٿو، سو ھڪ ڏينھن پنھنجي ئي گمانن سان اڻيل ڄار ۾ چؤکنڀو ڦاسي پوي ٿو. جيڪي سندس سڪون يا ننڊ آرام ڦٽائي ڇڏين ٿا. اھو ئي سبب آھي جو بعضي گمانن کي ڪبيرو گناھ سڏيو ويو آھي. اھي اھڙا گناھ آھن، جيڪي تيستائين معاف نه ٿا ٿين، جيستائين بدگمان ماڻھو توبہ تائب نه ٿو ٿئي.
اجايا شڪ، ماڻھوءَ کي ڪم کان کاري ويھاري ڇڏين ٿا. سوچن جي طوفان ۾ ڌڪي، کيس ھوا منجھ ٻوساٽي مارڻ جا جتن ڪن ٿا. نه ڳالھ، نه ڳالھ جي پڇڙي ھوندي، تڏھن به شڪي ماڻھو پنھنجي اندر جي وھمن ۾ ويٺو جِھڄندو ۽ جُھرندو. ٺڪر ٺوٻر جي کڙڪي مان به پيو غلط انومان ڪڍندو. اھي انومان وري کيس، ٻين سان ڦٽائڻ تي آمادھ پيا ڪندا، جنھن سببان، ماڻھن کان ڪٽبو ويندو. جيڪو، ٻين انسانن کان ڪٽجي وڃي ٿو، سو شيطان جي ئي رخ چڙھي ٿو، جيڪو کيس ائين اڪيلو ڪري ڪٽي ٿو جيئن بگھڙ ڌڻ کان وڇڙيل ٻڪريءَ کي کائي وڃي ٿو. اھو ئي سبب آھي جو شڪ ڪرڻ کان روڪيو ويو آھي.
مطلب؛
۱ . شڪ، پيءُ پٽ جو به لحاظ نه ٿو ڪري. (ترجمو)
۲ . انومان، انڌو ڪري.
۳ . انڌو، بدگمان ھوندو آھي.
۴ . شڪ، پيءُ جو پٽ تي ته پٽ جو پيءُ تي به ٿي سگھي ٿو.
۵ . ڀيٽيو؛ شک، حرام چیز ہے۔