104. شیر، اپنی ماری دی کھاندے۔ (کہاوت)
ماری دی؛ ڪيل شڪار، پنھنجي ھٿ سان ماريل.
گوشت خور کي گوشت کپي. انسانن وٽ، پرائي پنھنجي ۽ حرام حلال جو فرق آھي. ذبح شڪار ۾ به کين مقرر ٿيل اصولن تحت ھلڻو ٿو پوي. جڏھن ته گوشت خور جانورن وٽ اھڙا اصول وضع ٿيل ناھن. اھي ھر شيءِ کي حرام ڪري ته کائين، پر پرائي پنھنجي جي به تميز نه ڪن. اھو نه ڏسن ته پنھنجو آ يا پرائو، جيڪو آيو، سو ھڙپ.
گوشت خور جانور ۾، ھڪڙا پاڻ شڪار ڪري سگھن، ٻيا ٺپ نه ڪري سگھن، بلڪ کائين اھي به گوشت. شينھن، گوشت کان سواءِ ڪجھ نه کائي. جڏھن ته جانورن منجھ لومڙ ۽ گدڙ، ڪتو ۽ بگھڙ پڻ گوشت خور آھن. شينھن ڪڏھن به پرائي ڪيل شڪار مان نه کائي. پاڻ شڪار ڪري، ان کي ھڪ ھنڌ ٿمائي. ٻئي ڏينھن اتان اچي کائي. بگھڙ به وڏو شڪاري جانور آھي، پر وٽس پرائي پنھنجي جي ايتري تميز ناھي، جيتري شينھن وٽ آھي. ڪتو به شڪاري آھي پر ايترو نه. ٻين جي ڀيٽ ۾، ڪتو واٺو ڀلو آھي. گدڙ ۽ لومڙي، پرائي-ماريءَ تي ڀاڙيندا آھن.
پکين منجھ باز، شڪاري آھي. سيکارڻ تي شڪار جھليندو، نه ته چيري ڦاڙي ڇڏيندس. جڏھن ته ڳجھ ۽ ڪانءُ وغيرھ، پرائي-ماري يا الله-جي-ماريءَ تي ڀاڙيندا آھن.
مطلب؛
۱ . شينھن، پنھنجي ڪيل شڪار منجھان کائيندو آھي. (ترجمو)
۲ . شينھن، شڪار جي معاملي ۾، ٻين چيريندڙ ڦاڙيندڙ جانورن جي ڀيٽ ۾ وڏو غيرتمند ۽ اصول وارو جانور آھي.