لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

گهاگهر منجهه ساگر

موجوده وقت ۾، پهاڪن ۽ چوڻين جي سڃاڻَ ۽ واکاڻ عبدالوهاب سهتو بڻيو آهي، ته عبدالوهاب سهتي جِي سڃاڻ ۽ واکاڻ وري پهاڪا ۽ چوڻيون بڻيا آهن، جن کي هُو پنهنجي خاص رنگ ۽ ڍنگ ۾ سهيڙيندو ۽ آڇيندو پيو وڃي. اسان لاءِ خوشيءَ جي ڳالهه آهي ته سنڌي ٻوليءَ ۾ هندڪو ٻوليءَ جي پهاڪن ۽ چوڻين جو پهريون ڪتاب پيش ٿي رهيو آهي. هيءُ ڪتاب ”گهاگهر منجهه ساگر“؛ معروف هندڪو شاعر، ليکڪ ۽ ٻوليءَ جي ماهر سلطان سُڪون جي جوڙيل ڪتاب ”کوزے بچ دريا“ تان ورتل/ماخوذ آهي.
Title Cover of book گهاگهر منجهه ساگر

38. پوہ مانھ؛ پکھانے؟ (کہاوت)

38. پوہ مانھ؛ پکھانے؟ (کہاوت)
پوہ مانھ؛ ھندي مھينن جا نالا؛ پوھ ۽ مانگھ. پکھانے؛ پکاڻو، ھڪڙي جھنگلي ميوي جو نالو.
پکاڻي نالي سان جھنگلي ميوو ٿيندو آھي، جنھن جو ٻوٽو ڪنڊيدار ھوندو آھي. ميوو، ڳاڙھاڻ مائل ڪارو ٿيندو آھي. قد ۾ چڻي/ ڦاروي/ پٽ تر يا پيرونءَ جيترو ٿيندو آھي.
اھو ميوو يا سوغات، ھميشه ھاڙھ ۽ سانوڻ جي مھينن ۾، جڏھن چؤماسي جون برساتون پونديون آھن، تڏھن پاڻمرادو جھنگن ۾ ڦٽي پوندو آھي. پوھ يا مانگھ جي مھينن ۾ ٿيندو ئي ناھي. ھاڻي اگر ڪو ماڻھو اچي اھڙي ڳالھ ڪري ته کيس يا ڪوڙو سمجھبو يا بيوقوف.
مطلب؛
۱ . پوھ ۽ مانگھ؛ پکاڻو! (ترجمو)
۲ . بي موقعي جو فروٽ/ ميوو يا معمول جي خلاف ڪا ڳالھ ڏسڻ سان، اھي الفاظ زبان تي اچي ويندا آھن.
۳ . بيوقوفيءَ/ وائي توائيءَ جھڙيون ڳالھيون ڪندڙ لاءِ، ٽوڪ طور ائين چئبو آھي.