56. جسدی شے گمدی اے، اسدا ایمان بھی گم جلدے۔ (کہاوت)
انساني سڀاءُ ۾، دنيا جي شين سان انسيت رکيل آھي. انسان جو منجھن ڄڻ ساھ ھوندو آھي. انھن جو نقصان، پنھنجي جان جو نقصان پيو ڀائيندو، انھن جي حفاطت ڄڻ پنھنجي جان جي حفاظت پيو سمجھندو. جان تي اچڻ ڏيندو، مال متاع، ڍڳي ڍور، ٽپڙ ٽاڙيءَ، ڌن دولت تي اچڻ نه ڏيندو. چور چڪار سان وڙھڻ ته ڇا، پنھنجن سان به اچائيندي دير نه ڪندو.
ملڪيت مان ٿوري شيءِ گھٽ ٿيس ته ھٿن مان پيو ويندو. فريفته ۽ بيزار بيزار پيو ٿيندو. ڄڻ ايمان ئي انھن ۾ ھيس، جيڪو انھن جي وڃڻ سان ھليو ويو اٿس. اھا ڳالھ وقتي طور سندس ذھن مان ئي محو ٿي ويندي آھي ته ھر شيءِ جو اصل مالڪ، الله آھي. جنھن الله اھا ڏني ھئي، اھو کسي به سگھي ٿو. کسڻ پڄاڻان وري موٽائي به، اھو ڏيڻ چاھي ته، ڏئي سگھي ٿو.
مطلب؛
۱ . جنھن جي شيءِ گم ٿيندي آھي، ان جو ايمان به گم ٿي ويندو آھي. (ترجمو)
۲ . ان ته ايمان، نه ته بندو ئي بي ايمان.
۳ . ماڻھوءَ جو ايمان، جڏھن شين ۾ اچي ويھندو آھي، تڏھن انھن جي وڃڻ سان ايمان ھليو به ويندو آھي.
۴ . ايمان آھي مھمان. ٽڪندو تڏھن، تعظيم ملندس جڏھن.