84. دوۓ دا نیالہ بڈا لگدے۔ (کہاوت)
دوۓ؛ دوسري، ٻئي. نیالہ؛ نواله، نوالو، گرھ. بڈا لگدے؛ بڙا لگنا، وڏو لڳڻ.
رِيسَ، رَشڪ ۽ ديکا ديکي، انساني فطرت جي اندر رکيل آھي ته جيئن دنيا جو ڪاروھنوار ھلي سگھي. اگر دنيا ڏانھن ماڻھن جو لاڙو يا التفات نه ھجي ھا ته ھوند، دنيا ڍونڍ وانگر پئي ڳري ۽ سڙي ھا. ڪير کيس ٺاھڻ جي جستجو ئي نه ڪري ھا. اھا فطري حس، اگر حد اندر آھي ته دنيا به ٺھي ٿي ته آخرت به. اگر ان جي حدن کان انسان تجاوز ڪري ٿو ته پوءِ سندس ٻئي جھان اڪارت ٿيو وڃن. نه دنيا رھيس ٿي، نه آخرت.
ٻئي جي مال تي نگاھ وجھڻ سان، سندس ڌيان ان مال کي حاصل ڪرڻ ڏانھن ھليو وڃي ٿو. پرائي مال مٿان مالڪي حاصل ڪرڻ جي جستجو، اندر ۾ جاڳي ٿي پويس، جنھن سان جيءَ اندر ريس شروع ٿئي ٿي. اڳلي کان اھا شيءِ يا نعمت، ڦرڻ لاءِ نيَتن جا نانگ، جيءَ اندر ڦوڪارا ڏيڻ شروع ڪنس ٿا. وس آھر، اھا شيءِ پاڻ وٽ ڪٺي ڪرڻ جي جستجو ۾ رھي ٿو.
پنھنجي شيءِ، ويجھي ھئڻ سبب، حقير نظر اچڻ لڳي ٿي. ٻئي جي شيءِ، پاڻ کان دور ھئڻ سبب، سھڻي ۽ وڏي نظر اچڻ شروع ٿي وڃي ٿي. پرائي ڪِني شيءِ به سھڻي، ڪارائتي ۽ وڏي نظرجي ٿي، جڏھن ته پنھنجي ڀلي شيءِ به ڍلي، بيڪار ۽ ننڍڙي نظرجي ٿي.
مطلب؛
۱ . ٻئي جو گرھ وڏو لڳندو آھي. (ترجمو)
۲ . پرائي مينھن جو اوھ، وڏو لڳندو آھي.
۳ . پرائو ڌن ۽ ...، وڏا نظر ايندا آھن.