107. قسمت ماڑی ہووے تے اونٹھا تے بیٹھے دیاں بھی کتا لڑ جلدا اے۔ (کہاوت)
اونٹھا؛ اٺ تي. لڑ جلدا اے؛ ڏھڙي، چڪ پائي، ويڙھ کائي.
دنيا اندر اھو ئي ٿئي ٿو، جيڪو قسمت جي اندر لکيل آھي. واقعن جي نمودار ٿيڻ ۾ ماڻھوءَ جي عقل ۽ فھم جو ڪو به عمل دخل ناھي. نه ئي وري واقعا، ماڻھوءَ جي مرضي ۽ منشا سان رونما ٿين ٿا. جيڪي به حالات اچن ٿا، سي قسمت سانگي اچن ٿا. اگر تڪليف پھچڻي آھي ته سھوليت واري شيءِ ۽ جاءِ مان به پھچيو وڃي. اگر راحت پھچڻي آھي ته تڪليف ڏيندڙ شيءِ، جاءِ يا حالت مان به پھچيو وڃي. ان قسم جا معاملا، مالڪ پنھنجي قدرت ھيٺ رکيا آھن، جيڪي سندس مرضي ۽ منشا تحت، دنيا اندر نزول پذير ٿين ٿا.
ھڪڙي بزرگ کان ڪنھن پڇيو؛ ”ڪيئن ٿا چئو ته الله آھي.“ بزرگ فرمايائو؛ ”ارادن جي ٽٽڻ مان پرکيم، ته الله آھي. گھران ھڪڙي ڪم ڪرڻ جو ارادو ڪري نڪران ٿو، جڏھن ته نِڪتي کان پوءِ ڪنھن ٻئي ھنڌ وڃي پھچان ٿو. ان ارادي جي ٽٽڻ مان رب جي وجود کي پرکيم.“
ماڻھو ڀلي ڪيڏو به پاڻ کي محفوظ ڪرڻ خاطر، لوھي ڪوٽن ۾ قابو ٿي ويھي، وڻ يا اٺ تي چڙھي ويھي، جبل جي چوٽيءَ تي لڪي وڃي، جڏھن موت يا مصيبت کيس پھچڻا ھوندا آھن ته اتي به ڳولي وڃي پھچندا اٿس. رب جي اھڙي لکيي کي، ڪو به ونگ وجھي، روڪي نه سگھيو آھي.
مطلب؛
۱ . قسمت جڏي ھجي ته، اُٺ چڙھئي به ڪتو کائي. (ترجمو)
۲ . قسمت ڦيرو کائي ته، مکڻ کائيندي به ڏند ڀڄي.
۳ . وقت ڦيرو کائي ته، اٺ چڙھئي کي نانگ کائي.
۴ . لکيو منجھ نراڙ، قلم ڪياڙيءَ نه وھي.