144. یاراں نال بہاراں۔ (کہاوت)
بہاراں؛ بھاريون، خوشيون، سڪون.
دنيا جي خوشي ۽ غم، عارضي آھن. اڄ انسان آپي ۾ ناھي، اڄ ئي ھڏن جي مٺ لڳو پيو آھي. نه ڌن دولت کيس اصل خوشي رسائي ٿي، نه اولاد ۽ مٽ. ھر ڪنھن کي پنھنجي غرض ۽ ضرورت آھي، جيڪا تعلقات استوار ڪرڻ تي اڪسائي ٿي. ٻي صورت ۾ ڪنھن کي ڪنھن جي پراوھ ناھي. تنھن ھوندي به دنيا اندر چار گھڙيون، چئن ٽھڪن سان گذارڻ لاءِ، ھم-خيال دوستن جي ضرورت آھي. جڏھن ھم-خيالَ، ساڻُ ھوندا آھن، تڏھن محفل جي رونق اور ھوندي آھي ۽ طبيعت جي ڪيفيت اڏامان اڏامان پئي ڪندي آھي. ان جي ابتڙ، جڏھن ھم-خيال دوستن جي ڪمي ٿي پوندي آھي يا اھي دنيا ڇڏي ويندا آھن ته پوءِ، دل تي افسردگيءَ جو بوجھ طاري ٿي پوندو آھي. ڪو به نظارو يا کاڌو ڪو نه وڻندو آھي. ڪنھن به ڳالھ ۾ چس يا رس نه رھندو آھي. اٿڻ ويھڻ، سمھڻ گھمڻ، کائڻ پيئڻ بي مزي ۽ بيسود پيا محسوس ٿيندا. ماڻھو ھر وقت پنھنجي جسم جي عضون کي چھنڊيون پائي، پڪ ڪرڻ جي ڪوشش پيو ڪندو آھي ته عالم سجاڳيءَ ۾ آھي يا عالم رويا ۾ پيو منظر پسي. جيئرو به آھي، يا ھلي پيو آھي!
مطلب؛
۱ . يارن سان بھاريون آھن. (ترجمو)
۲ . سک به يارن سان.
۳ . يارن سان ڪھڙا ليکا، ٿيا جو يار.