119. کھوتیاں کدوں کڑاہیاں کھادئیاں۔ (کہاوت)
مھماني، افعالن ۽ رنگ روپ جي ھوندي آھي. چڱو ڀلو مھمان ايندو، کيس چڱي جاءِ تي ويھاربو، سمھڻ لاءِ ھنڌ ڀلو ڏبس. ڀلي منجھس ڪم ڪار نه ھجي، تڏھن به سندس کاڌ-خوراڪ لاءِ، چڱا چوکا طعام ڪرائبا. اگر ڇيلو نه ڪُھي سگھبو آھي ته لت ڏئي ڪڪڙ کي ليٽائي وجھبو آھي. مھمان، صورت ۾ موچارو آھي ته سر به پيو حاضر ڪبس. سھڻي صورت، خود اڌ رزق آھي. ھر ھر پيو چئبس؛ ”مھمان پنھنجو رزق ساڻ کڻي ايندو آھي. اوھان به رزق ساڻ کڻي آيا آھيو، اوھان جي صدقي اسان به پيا کائون.“
ان جي ابتڙ جيڪڏهن بي سرو مھمان ھوندو، ڀلي منجھس ڪم ڪار به ھجي، مڙيئي سڙيئي ھٿ ڏبس، حاضر کٽ تي موجود ھنڌ کي سيري ويھاربس. گھر ۾ رڌل دال به سور ٻري سان کڻي اچي کارائبس. گڏھ-مھانڊي کي ته دال يا ساڳ جي صلاح به ڪير نه ڪندو. ان جي ابتڙ اگر اھو ڪڙھائيون کائي ته اندر پيو سڙندو. اھا ٻي ڳالھ آھي، ان جو خالق به الله آھي. اھو چاھي ته ان کي بي تحاشا ڏئي ڇڏي. ڇو جو وٽس صورت کان وڌيڪ سيرت جو قدر آھي. قسمت ۾ اگر لکيل آھي ته پوءِ گرا گنجا به پيا جاوا ڪن.
مطلب؛
۱ . گڏھن ڪڏھن، ڪڙھائي کاڌي. (ترجمو)
۲ . قسمت کي ڄائي آھي ڀيڻ، جو گڏھ به ٿو برفو کائي.
۳ . قسمت کي ڄائي آھي ڀيڻ، گڏھيون به ٿيون گج پائين.
۴ . قسمت کي ڄائي آھي ڀيڻ، ڪوري به ٿيا آھن ڪلارڪ.