140. ویخ اللہ دے کم، کھوتے کھاون ام۔ (کہاوت)
رب، ڪريم آھي. سندس ڪرم نوازيءَ سان ھن سنسار جو ڪار وھنوار ھلي ٿو. ازل کان ابد تائين، ھن جھان جي ھلڻ لاءِ قانون جوڙي ڇڏيا اٿائين ته جيئن ھر شيءِ، ٻين جي ربط سان، پنھنجي ضبط اندر ھلي. ھر مخلوق جو پنھنجو پنھنجو ڪارج ۽ قدر مقرر ڪيو اٿائين. گھوڙي جي ڀيٽ ۾ گڏھ جو قدر گھٽ آھي پر وھٽن جي اندر جيترو اٺ ۽ گھوڙو ڪارائتو آھي، اوترو گڏھ به آھي. اٺ اگر خشڪيءَ جو ٻيڙو آھي ته گڏھ به سھنديءَ آھر بار ڍوئيندڙ آھي. گھوڙو اگر بار ڇڪڻ ۽ پٺيءَ تي سواري کڻڻ ۾ جھر جھنگ مان ڪاھي پھچائيندڙ آھي ته گڏھ پڻ اڙانگن پنڌن تان پار اڪارڻ ۾ معاون ۽ مددگار آھي. تنھن ھوندي به ڏٺو ائين ويو آھي جو سندس قدر، اٺ ۽ گھوڙي جي ڀيٽ ۾ گھٽ آھي. مٿس اگر ڪنھن مھرباني ڪئي ته پئي ڳائبي. اٺ ۽ گھوڙي تي ڪيل مھربانيءَ کي، سندن مانُ، مرڪ ۽ حق پيو سمجھبو آھي. گڏھ کي ان لائق نه سمجھندي، پيو ڪرڪبو آھي. اھڙيءَ طرح دنيا اندر پڻ گرا گنجا آھن، جيڪي نڪما ھوندي به رب جي رحمتن سان مالامال آھن. تن مٿان ٿيل انھن مھربانين تي ڪي محنتي ۽ سھڻا ماڻھو، پڻ انھن الفاظن ذريعي ڪرڪندا آھن.
مطلب؛
۱ . ڏس رب جا ڪرم، گڏھ پيا کائين انب. (ترجمو)
۲ . الله مھربان، گڏھ به خاندان.
۳ . بخت کي ڄائي آھي ڀيڻ؛ گڏھيون به ٿيون گج پائين.
۴ . بخت کي ڄائي آھي ڀيڻ؛ گڏھ به ٿو برفو کائي.