127. ما ماردی اے، مارنے نینھ دیندی۔ (کہاوت)
ماءُ ڪيڏي به ناراض ٿئي، لٺ باٺو کڻي پاڻ ماريندي آ. ٻئي کي بڙڇي ھٿ ۾ ڏئي، ٻچي تي بڇي، بيھي تماشو ڪا نه ڏسندي آ. ماءُ جي مار ۾ سنوار آھي. پيءُ جو لڳل زندگيءَ ۾ ھڪ موچڙو به ٻار کان نه وسرندو آھي. جڏھن ته ماءُ جي ڏنل کوڙ دفعن واري مار، ھڪ لحظي لاءِ به اولاد جي دل تي تري نه ايندي آھي. پڇبس ته کلي پيو چوندو؛ ”امڙ ته مون تي سڄي عمر ھٿ سنئون ئي نه ڪيو.“ جڏھن ته پيءُ جي ھڪ دفعي وارو ھنيل پادر سؤ دفعا ورجائي ورجائي پيو ٻڌائيندو. اھا ٻي ڳالھ آھي ته جنھن ٻار کي پيءُ مار نه ڏني آھي، ان کي سڄي دنيا ڪُٽيو آھي.
جيئن ماءُ ٻئي کان نه ٿي مارائي، تيئن پيءُ به ٻئي کي اجازت نه ڏيندو ته سندس اولاد کي سڌارڻ لاءِ سيکت ڏئي. پاڻ پادر لاھي ڪٽيندس. ڪٽڻ جي سگھ نه ھوندس ته گھروڙي ڀونڊو منھن وارو رھڙو ڏيندس. اھو نه پڳس ته گار گند ڪندس. ٻئي کي آڇي نه مارائيندس.
مطلب؛
۱ . ماءُ ماريندي، مارائيندي نه. (ترجمو)
۲ . ماءُ پاڻ ماري، ٻين کي بڇي نه مارائي.
۳ . ڪَھين ته آپ ڪَھ، آڇ مَ چوھيڙيان.