134. مونھؤ نکلی، ملخو نکلی۔ (کہاوت)
وات مان نڪتل گفتي کي پَرَ ھوندا آھن. نڪرندي ئي اڏامڻ شروع ڪندو آھي. ھڪ جي چپن تان اڏامي، ٻئي جي چپن تان ٽپو کائي، ٽئين ۽ چوٿين جي وات تان اڃا اڳتي ھلندو ويندو. ڪٿي رڪندو نه. کيس اھڙا پَرَ يا پير لڳي ٿا وڃن، جو اھي ٿڪجڻ جو نالو ئي نه ٿا وٺن.
واتئون نڪتل ڳالھ، پرائي آھي. پنھنجي شيءِ تي ته ماڻھوءَ جو ڪنٽرول ٿي سگھي ٿو، ٻئي جي شيءِ تي نه. اگر ڳالھ راز جي آھي ۽ سرٻاٽ ۾ ڪيل آھي ته اھا اڃا وڏي وويڪ ۽ آواز سان ڀڄڻ شروع ڪندي آھي. واتن چپن تان ٺينگ ٽپا کائيندي، ڪٿان کان ڪٿي وڃي پھچندي آھي. ان ڳالھ جي ٻڌڻ ۽ اڳتي وڌائڻ ۾ اھڙا ماڻھو به دلچسپي وٺڻ شروع ڪندا آھن، جن جو ان ڳالھ سان پري جو واھپو يا رشتو به نه ھوندو آھي. تان جو وڃي ملڪ کڻندي آھي. بلڪ اڃا به وڌي وڃي انھن زمانن ۽ مڪانن ۾ پوندي آھي، جتي اھو به نه پھچي سگھندو آھي، جنھن جي واتان اھو گفتو پھرين جاري ٿيو ھيو.
مطلب؛
۱ . واتئون نڪتي، ملڪئون نڪتي. (ترجمو)
۲ . واتين سري، واڳين سري.
۳ . واتان نڪتل گفتو، سفر ڪندو آھي.
۴ . واتان نڪتل ڳالھ کي پر لڳي ويندا آھن.
۵ . وات مان نڪتل ڳالھ، پرائي.
۶ . ڪمان کان ڇُٽل تير، وري نه موٽندو. ڏڌو کير، ٿڻين نه پوندو.
۷ . ڏڌل کير، ڇٽل تير، نڪتل گفتو، موٽي نه اچن ماڳ.
۸ . جھڙيءَ ريت ڪمان مان نڪتل تير واپس نٿو اچي، تھڙيءَ طرح وات مان نڪتل گفتو به واپس نٿو اچي.