74. حرامیاں دے سر اتے سنگ نینھ ہوندے۔ (کہاوت)
سنگ؛ سڱ
اڪثر ائين ڏٺو ويو آھي ته جيڪي چھرا من موھڻا ھوندا آھن، سي وڻندڙ ھئڻ سان گڏ قربدار ۽ نڀائڻ وارا پڻ ھوندا آھن. ان جي ابتڙ، بڇڙا چھرا وري اڻ وڻندڙ ۽ مطلب پرست ٿيندا آھن. ھر وقت مٿن ان قسم جو گمان ئي ويندو آھي.
ضروري ناھي ته شڪل سھڻي ھجي ته ڪردار به سھڻو ھجي. ائين به تجربي مان ڏٺو ويو آھي ۽ ان جي ابتڙ به ڏٺو ويو آھي. سادي صورت وارا، باڪردار ۽ سھڻي صورت وارا لچ ۽ لفنگا به ٿين ٿا.
جڏھن ماڻھو ڄمي ٿو، ان وقت کيس معصوم چھرو عطا ٿئي ٿو. مڙني انسانن جا مھانڊا، ڄمڻ وقت معصوم ۽ وڻندڙ ھوندا آھن. ماڻھو جيئن جيئن وڌندو رھي ٿو تيئن تيئن سندس اعمالن/ ڪرتوتن جي ڪري نيت يا ذھن ٺھي ٿو. ان آڌار، ڪڌا ۽ سڌا عمل ڪري ٿو، جن جي نسبت سان سندس چھري ۾ به تغيرات ظاھر ٿين ٿا. عضوا، نه واڌو ڦٽنس ٿا نه وري کانئس ڏنل عضوا کسيا وڃن ٿا. بلڪ انھن ۾ اھڙي قسم جي تبديلي اچي ٿي جو ڏسڻ وارو ڏسڻ شرط، نحوست ۽ سعادت جو اندازو لگائي سگھي ٿو.
ائين ڪڏھن نه ٿيو آھي ته بدمعاش ٿيڻ کان پوءِ بدمعاش جي مٿي تي جانورن وارا سڱ ڦٽي پون. يا پٺيءَ تي پڇ لڳي وڃي. نه ئي وري سندس ھٿن جي جاءِ تي ڄنگھون ۽ ڄنگھن جي جاءِ تي ھٿ ڦيري لڳايا ويا ھجن، جيئن ھر ڪو سندس حرامي ھجڻ کي سڃاڻي وٺي. اھو ٿيڻ به ممڪن آھي، پر ڪم از ڪم ھن جھان ۾ نه. تنھنڪري حراميءَ کي سندس ڪردار مان ئي سمجھي وٺجي، سندس ڪرتوتن جي نحوست کان ھتي ئي بچي وڃجي. اھا ٻي ڳالھ آھي ته حراميءَ ۽ حلاليءَ جي شڪل، ھن دنيا ۾ ھڪجھڙي رکي وئي آھي.
مطلب؛
۱ . حراميءَ جي مٿي تي، سڱ ڪو نه ٿيندا آھن. (ترجمو)
۲ . حرامي ۽ حلالي، شڪل ۾ ھڪجھڙا ھوندا آھن.
۳ . حرامي يا حلالي؛ نرڙ تي لکيل نه ھوندو آھي.