117. کندھا دے بھی کن ہوندن۔ (کہاوت)
ڪيترو به لڪي، خاص طور تي بند ڪمري ۾، ڳالھ ڪجي ٿي، سا جلد ٻئي ھنڌ پھچيو وڃي. لڪائي ڪيل يا سرٻاٽ ۾ چيل ڳالھ، ٻڌندڙ پڻ غور سان ٻڌندا آھن. مٿس ذھن سان سوچيندا آھن، ھينئين سان پڻ ھنڊائيندا ۽ سمجھندا آھن.
جڏھن ھڪ ڳالھ، ٻڌندڙ جي ذھن ۾ ويھي ويندي آھي، سا سندس پيٽ ۾ نه ٽڪندي آھي. جيستائين ٻين کي نه ٻڌائي، تيستائين پيو پيٽ ڦاٽندس. يا اھا ڳالھ جنھن جي ٻڌائڻ کان پوءِ، ٻڌائيندڙ اڳتي پھچائڻ کان منع ڪئي ھجي. اھا پڻ پيٽ ۾ نه ٽڪندي آھي، ڇو جو اھا اصل ٻڌائيندڙ جي پيٽ ۾ نه ٽڪي. ھن ڪنھن کي ھمراز سمجھي ٻڌائي. ٻڌائڻ کان پوءِ سمجھيائين ته اڳتي ويندي ته خلم ٿيندو. ھاڻ ٻڌندڙ کي اڳتي وڌائڻ کان روڪيائين. ان ٻڌندڙ جا به ڪي رازدان يا جانِ عالم ھوندا، ان تن کي ٻڌائي ڇڏي. ائين چپن ۾ چيل، سرٻاٽ سان سليل، ڀتين اندر لڪي ڪيل ڳالھ کي پر لڳندا ويندا آھن ۽ اھا ڊوڙندي رھندي آھي. ان ڪري ڳالھائڻ کان اڳ، ڳالھ جو منڍ سر ضرور جاچجي.
مطلب؛
۱ . ڪنڌيءَ کي به ڪن آھن. (ترجمو)
۲ . ڀتين کي به ڪن آھن.
۳ . ڳالھين کي، پر آھن.
۴ . واتين سري، واڳين سري.
۵ . واتان نڪتل ڳالھ، پرائي آھي.