الطاف شيخ ڪارنر

نيوهالا کان نيويارڪ

مون 1968 کان 1972 تائين ڪيترائي جهاز آمريڪا جي اوڀر وارن بندرگاهن ، ڪئناڊا ۽ هيٺ ويسٽ انڊيز جي بندرگاهن ڪيوبا، ٽرنيڊاد ۽ جئميڪا کان برمودا، بهاما ۽ برازيل ۾ هلايا. اٽڪل 35 سالن بعد آئون وري انهن بندرگاهن ۾ ويس...پر هن ڀيري پاڻي واري جهاز بدران هوائي جهاز، ريل گاڏين ۽ بسين ڪارن ۾. هي ڪتاب انهي سفر جو احوال آهي.
(الطاف شيخ)
  • 4.5/5.0
  • 4433
  • 963
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيوهالا کان نيويارڪ

بيماريءَ جو گهڻو راڳ نه ڳايو

اسان جو هي جهاز دبئي کان اڏاڻو به ڏيڍ ڪلاڪ دير سان هو. اها ٻي ڳالهه آهي ته پائلٽ ڪجهه رفتار وڌائي نيويارڪ ايئرپورٽ (JFK) تي صحيح وقت تي آڻي لاٿو. دبئيءَ ۾ جهاز جي اڏام ۾ Delay ٿيڻ تي مُسافرن ۾ سخت پريشاني ۽ بي چيني هئي ته نيويارڪ پهچي جيڪي هنن کي مقرر وقت موجب ميٽنگون اٽينڊ ڪرڻيون آهن يا بزنيس Deals ڪرڻيون آهن، انهن جو ڇا ٿيندو. دير ان ڪري ٿي جو جهاز ۾ چڙهندڙ هڪ ٻار کي الٽيون اچي ٿيون. هي پاڪستاني فئملي هئي، جنهن ۾ ماءُ پنهنجن چئن ٻارن ۽ پوڙهي سس ۽ سهري سان ڪراچيءَ کان سفر ڪري رهي هئي. دراصل هن جي ڏهن سالن جي پٽ کي هڪ ته اڳهين Air-Sickness جو عارضو هو، ويتر ڪراچي کان دبئي تائين ڪجهه موسم صحيح نه هجڻ ڪري، هن کي پُورو ٽائيم اٻڙاڪ ۽ الٽيون هلنديون رهيون. ايتري قدر جو هن جهاز ۾ مليل ماني به نه کاڌي. دبئي پهچي اسان کي جهاز بدلائي، هن ٻئي جهاز ۾ چڙهڻو هو، جيڪو نيو يارڪ (USA) هلڻو هو. دبئي ۾ لهڻ ۽ هن جهاز جي هلڻ جي وٿي فقط اڌ ڪلاڪ هئي. بهرحال هيءَ ٻارن واري فيملي به اسان وانگر ڊوڙندي ڊوڙندي هن جهاز ۾ پهتي، جِتي باقي مُسافر اڳهين سفر لاءِ تيار ويٺا هئا. هڪ جهاز کان ٻئي جهاز تائين پريشانيءَ جي حالت ۾ ڊوڙڻ ڪري هنن جو هي ٻار ڪافي نستو محسوس ڪري رهيو هو، ويتر هن جهاز جو ايئرڪنڊيشن اڃان نه هلي رهيو هو، سو جِتي اڳهين ويٺل مُسافر گُهٽ محسوس ڪري رهيا هئا، اتي اسان نوان آيل به منجھي پياسين ۽ الٽيون ڪڍڻ واري ٻار کي ويتر چڪر اچي رهيا هئا، جيڪي گرمي ۽ ٻوسٽ نه هجڻ ڪري جيڪر نه اچن ها. ايتري ۾ پاسي کان لنگهندڙ هڪ ايئر هوسٽس کان ٻار جي ماءُ کڻي پڇيو ته هنن وٽ ڪا مٿي جي سور جي گوري هوندي، جيئن هوءَ پنهنجي ٻار کي جنهن کي گذريل اڏام کان دل ڪچي ۽ الٽيون ٿي رهيون آهن، ڏئي سگهي. ايئر هوسٽس جي دماغ ۾ الائي ڇا آيو يا هن پاڻ کي هيڪاندو گهڻو سمارٽ ٿي سمجھيو، جو هن کي اهو اچي شڪ ٿيو ته هي ٻار ڪو بنهه بيمار آهي ۽ سفر جي لائق ناهي ۽ ان جي خاطري ڪرڻ لاءِ گوري ڏيڻ بدران مٺو مٺو ٿي ٻار جي ماءُ کان پڇڻ لڳي ته هو ڪڏهن کان بيمار آهي ماءُ اهو سوچي ته شايد هوءَ مون سان همدردي ٿي ڪَري ۽ بيماري مُطابق ڪا گوري ٿي ڏيڻ چاهي، هن کي ٻڌايو ته “مٿي جي سور کان علاوه ڪراچي کان دبئي تائين الٽيون ڪڍندو آيو آهي.” ۽ ويتر ٻار به هراس ۾ بنهه سست ٿي پيو.
ايئر هوسٽس هاڻ ڪجهه سخت مزاجيءَ سان ماءُ کي چيو، “پوءِ اهڙي بيمار ٻار کي وٺي ڇو نڪتا آهيو. آئون ترس ته ڊاڪٽر کي ٿي گهرايان.” ماءُ اڃان به معصوميت ۽ ڪجهه ڪجهه مونجھاري ۽ پريشانيءَ ۾ اهو ئي چوندي رهي ته ڊاڪٽر کي چئو ته ڪا دوا ڏئيس ته الٽي بند رهيس، آئون پاڻ سان گوريون کڻي نڪرندي آهيان، پر هن دفعي وسري ويون.”
جهاز جي ايئرهوسٽس هن کي ٻڌو اڻ ٻڌو ڪري، چڙ مان اڳيان هلي ويئي. مون يڪدم پٺيان مڙي (جو منهنجي سيٽ هنن جي بلڪل اڳئين قطار ۾ هئي) جلدي جلدي اڙدوءَ ۾ هنن کي چيو ته بيماري جو گهڻو راڳ نه ڪريو، هيءَ بدمعاش ائرهوسٽس توهان کي هِتي لهرائي ڇڏيندي.
دراصل ڳالهه اها هئي ته ٻار ڪو serious بيمار نه هو. ڪراچي ايئرپورٽ تي به پورو ٽائيم ڊوڙيو ڊڪيو پئي. هن کي ايئر سڪنيس جو اثر هو، جيڪو وڏن کي به ٿئي ٿو ۽ ان سان گڏ هن کي هراس به ٿي پيو هو ته هي سڀ ڪجهه ڇا ٿي رهيو آهي. ٻين لفظن ۾ هو ڪجهه ڪجهه نفسياتي طرح بيمار ٿي پيو هو ۽ اهڙا واقعا پاڻي يا هوائي جهاز جي سفر دوران ٿيندا رهن ٿا ۽ جن جي ڄاڻ اسان کان وڌيڪَ هن ٿلهي ۽ وڏي عمر جي ايئرهوسٽس کي هجڻ کپي ها، پر ايئرهوسٽس جهڙي شرلاڪ هومس ٿي پئي هئي، جنهن کي هن ڪيس ۾ ڪا وڏي ڳالهه نظر آئي ٿي. ٻي ڪا وڏي ڳالهه نه پر اها ئي ته ٻار ڪنهن اهم بيماري ۾ مبتلا آهي، جنهن کي هن اهم سفر ۾ کڻڻ جوکي جو ڪم ٿي پوندو.