اِنَ ڏنگي ماڻهوءَ سان ملاقات ڪيئن ٿي؟
“هاڻ آمريڪا جي هن سفر بابت الطاف لکندو.” خالد ٻڌايس.
“مون بابت به لکجان ۽ تصوير به ڏجان.” ٽانڪريڊو چيو.
“ضرور.”
“مون بابت تنهنجو ڇا Opinion آهي؟ ٽانڪريڊو مانيءَ دوران تقريباً آخر ۾ هڪ سوال ڪيو.
“مون لاءِ توهان عزت ۽ احترامَ لائق آهيو، جو توهان اسان جي سنڌ جي ڏکن دردن کان واقف آهيو. توهان انهن جي ڳالهه ٿا ڪريو. هر اهو ماڻهو جيڪو انسانن جي حقن ۽ انصاف جي ڳالهه ڪري ٿو، اهو مون لاءِ اهم آهي.”
آمريڪا جو هي ڪانگريس مئن جيڪو اڌ ڪلاڪَ کان اسان وارن يارن سان ڳالهائي رهيو هو، ان مونکي واقعي حيرت ۾ وجھي ڇڏيو ته هو ڪالاباغ ڊيم ۽ پاڻيءَ جي مسئلن کان وٺي سنڌ ۽ بلوچستان سان ٿيندڙ ناانصافين کان واقف آهي! ايتري قدر جو هو سنڌ جي Ghost اسڪولن کان به واقف آهي ته سنڌ ۾ غريب عوام کي تعليم نٿي ملي. فقط ڪاغذن تي اسڪول موجود آهن باقي حقيقت ۾ اهي وڏيرن جون اوطاقون آهن، جتي سرڪار کان پگهار کڻندڙ ٽيچر ٻارن کي تعليم ڏيڻ بدران ڳوٺ جي ڀوتار جي ٽهل ٽڪور ڪن ٿا. هن آمريڪن قومي نمائندي اُهي سڀ ڳالهيون ميڊيا تان ٻُڌيون يا ورلڊ سنڌي انسٽيٽيوٽ جهڙن تنظيمن کان ـــ جن کي سنڌُ( ۽ ان جي غريب ماڻهن سان همدردي آهي، جيڪي چاهين ٿا عوام جو ڀلو ٿئي، اهي آگاهي ڏيندا هوندا. هونءَ سنڌ جي مسڪين ۽ مظلوم جي درد جي آهه جيتوڻيڪ سندس ووٽ کڻي چونڊجي آيل ناظم يا اسيمبليءَ جو نمائندو نٿو ٻڌي، پر هنن جي پيڙا جي پڪار WSI جهڙيون تنظيمون، سنڌي اخبارون ۽ سنڌي ٽي وي چينل دنيا تائين پهچائين ٿا، جن ۾ پوءِ منير سانگي، امير بخش ۽ شاهد سومرو جهڙن صحافين جون جيتوڻيڪ جانيون به قربان ٿيو وڃن، پر بقول سکر جي وڪيل فتاح ملڪ جي هاڻ اهو وقت اچي رهيو آهي. جو ڦيٿو تيزيءَ سان سنڌ جي ظالم وڏيري، سردار، ڀوتار جي خلاف ڦرندو وڃي ۽ رسي هنن جي ڳچين جي چوڌاري سوڙهي ٿيندي وڃي.
اسڪولن ۽ اسپتالن جي خراب ڪارڪردگي بابت نوٽيس وٺندي هن ڪانگريس مئن جنهن کي ڪيترائي پنهنجا ۽ پراوا اڌ مغزي ۽ خر دماغ سمجھن ٿا پر ڪانگريس ۾ وڏي اهميت رکي ٿو، ٻڌايو پئي ته هو ڪجهه ڪوششون وٺي رهيو آهي يا شايد ورتيون اٿس، جنهن ڪري ڪافي چرپر ٿي آهي. سندس ڪيتريون ڳالهيون جيڪي هن منور ۽ ڊاڪٽر الطاف ڏي منهن ڪري ڪيون ٿي، اهي آئون جيتوڻيڪ چڱيءَ طرح نه پئي ٻڌي سگهيس، پر ايترو محسوس ڪيم پئي ته هن کي سنڌ ۽ بلوچستان جي مسئلن حل ڪرڻ سان دلچسپي ۽ واقفيت آهي.
“توهان ڪالوروڊو ضرور اچو؟” هن مونکي دعوت ڏني.
“ٻئي دفعي آمريڪا آيس ته ضرور اينداس، اتي منهنجو هڪ دوست ۽ هن جذباتي انسان خالد هاشماڻيءَ جو ڪلاس ميٽ پروفيسر رامچند اوڏ گذريل ٽيهن سالن کان ڪالوروڊو يونيورسٽيءَ ۾ آهي.” مون کيس ٻڌايو.
ٻئي ڏينهن صبح ساڻ رام چند کي فون ڪري ٻڌايم ته رات تنهنجي علائقي جي نمائندي ٽانڪريڊو سان خالد هاشماڻيءَ ۽ مون ڊنر کاڌي هئي. وڏو ٽهڪ ڏئي چيائين، “ان ڏنگي ماڻهوءَ سان توهان جي ملاقات ڪيئن ٿي؟”