آمريڪا ۾ مهانگائيءَ سان گڏ بيروزگاري پڻ آهي
هن ٻڌايو ته مهانگائي وڌڻ ڪري نوڪري ملڻ پهرين کان مشڪل ٿي پيو آهي.
“ڇو ڀلا؟” مون پڇيو مانس.
“ڪيترا هتي جا مڪاني شاگرد ۽ شاگردياڻيون، پنهنجي پڙهائيءَ جو خرچ پورو ڪرڻ لاءِ، هي سياري وارا ٻه ٽي مهينا موڪلن جا پارٽ ٽائيم جاب ڪرڻ چاهين ٿا ۽ دڪاندار اسانجي مقابلي ۾هنن کي وڌيڪ Prefer ڪن ٿا، جو اهي گهٽ پئسن تي به راضي ٿيو وڃن.”
“توهانجا ٻار پاڪستان ۾ رهيا پيا آهن ۽ توهان ڏهن سالن کان هتي آهيو. انهن کي ڇو
نٿا هتي گهرائي وٺو، جيئن توهانکي هر سال نوڪري ڇڏي، ڀاڙا ڀري وطن ورڻو نه پوي.”مون پڇيومانس.
“بلڪل صحيح ٿا چئو، پر توهان اڄڪلهه جي آمريڪا جي مهانگائي ڏسو ۽ اسانجي ڪمائي ڏسو. کاڌي پيتي جا اگهه ڏسو، اسڪول جون فيون ڏسو، گهرن جي مسواڙ ڏسو. هن کان ٻيڻي ڪمائي هجي ته به گذارو نه ٿي سگهي. هن وقت اڪيلو سر هجڻ ڪري هڪ ڪمري جي فليٽ ۾ ٽي ڄڻا Share ڪريون ٿا. ماني ٽڪي به اڀري سڀري جهڙي کاڌي تهڙي نه کاڌي، گذارو ڪري ٻچن لاءِ بچت ڪيون ٿا جيئن هو پنهنجي وطن ۾ رهي پيٽ ڀري کائي سگهن ۽ اسڪول جون فيون ڏئي سگهن. ساڳي وقت آمريڪا ڇڏي پنهنجي وطن نوڪري لاءِ نه وڃڻ تي به مجبور آهيان، ڇو جو آئون آمريڪا ڇڏي پنهنجي وطن وڃي رهي پوان ته مونکي ته اتي ڪا پنج هزار جي به نوڪري نه ملي سگهندي ۽ جي ملي به وڃي ته ان مان پيٽ پورت ڪريان، لٽو ڪريان يا ٻارن جي اسڪولن جون فيون ڏيان....” هن مون کي سڀ Options سمجھايا. مونکي مالمو (سئيڊن) جتان جي يونيورسٽيءَ مان مون مئرين انجنيئرنگ ۾ گرئجوئيشن ڪئي هئي، ان جي گهٽين ۾ هڪ پٺاڻ مزور مليو هو، جنهن اٺ ڏهه سالن کان اتي جي هڪ ڪارخاني ۾ مزوري ڪئي پئي. هن ٻڌايو ته هو ٻن سالن بعد فقط هڪ مهينو موڪل ملڻ تي پنهنجي وطن چارسده وڃي ٿو. منهنجي همدردي ڪرڻ تي چوڻ لڳو، “ڇا ڪريان، اسان جهڙن غريب ملڪن جا غريب ماڻهو مجبور آهن. ڪئين سال ڪراچي جي ڪارخانن ۽ پنجاب جي رستن تي مزوري ڪيم، پر ايترو روزگار نٿي مليو جو پنهنجي وڏي عيال کي پالي سگهان......”
“۽ هاڻ....؟” مون پڇيو مانس.
“هاڻ گهٽ ۾ گهٽ نه هو بک مرن ٿا ۽ نه آئون خالي پيٽ سمهان ٿو. ٻار پشاور جي سرڪاري اسڪول ۾ محنت ڪري پڙهي رهيا آهن ۽ اسان سڀ هنن ۾ اميدون ۽ آسون رکي سگهون ٿا، نه ته هونءَ گهٽين ۾ پئي رليا. جڏهن کائڻ لاءِ ئي نه هو ته اسڪول جي في ڪٿان ڏيان” هن ٻڌايو.