42 سالن بعد انور ميمڻ سان ملاقات
“اڄ اڃان ٽي ڏينهن ٿيا آهن.” مون خالد سان ڀاڪر پائي ملندي چيو، “مون سوچيو ته هفتي بعد تو جهڙن، پيٽارو جي همراهن کي ٻڌائيندس.”
“نه بابا!” خالد تعجب مان چيو.
“نه بابا ڇا؟ آئون پيٽارو کان علاوه ڪجهه ٻين ماڻهن سان ملي، انهن بابت پنهنجي سفرنامي ۾ لکڻ ٿو چاهيان.”
“بس پوءِ جھلجي پئين نه. هاڻ ڇا پروگرام آهي؟” خالد پڇيو.
“ڪجهه ناهي. لنچ بعد پنهنجو پاڻ کي ڪمري ۾ بند ڪري، رات جو دير تائين گذريل ٻن ٽن ڏينهن جون ڳالهيون لکڻيون اٿم.”
“نه بابا” خالد پنهنجو تڪيو ڪلام ورجايو.
“نه بابا ڇا؟ چئه ها بابا.” مون چيومانس.
“هاڻ سائين ڳالهه ٻڌو. لکڻ کي هڻو کڏ ۾. آئون ورجينيا کان هلي هتي واشنگٽن آيو آهيان. مون سان گڏ گاڏيءَ ۾ ويهه. اقبال ترڪ به ڪراچيءَ کان هتي آيل آهي ۽ ڪئناڊا کان انور ميمڻ. کين مون هڪ هنڌ لنچ لاءِ گهرايو آهي. هلو ته گڏ هلون.”
انور ميمڻ ڪئڊٽ ڪاليج ۾ منهنجو ڪلاس ميٽ هو، بلڪه هو ميرخاص وارن ڏينهن کان مون سان گڏ اٺين ڪلاس کان انٽر تائين رهيو. منهنجو ڪٽ نمبر 47 هو ته انور جو 48. انور جو پيءُ ’چاچو محمد بسو‘ منهنجي والد گل محمد شيخ جو سٺو دوست هو، ان ڪري موڪلن ۾ به آئون بابي سان گڏ انور سان ملڻ سندن کاهي روڊ واري گهر ويندو هوس. انور کي هڪ ننڍو ڀاءُ منور نالي آهي، جيڪو شايد آدم جي انشورنس ۾ رهيو. انور ڪئڊٽ ڪاليج پيٽارو مان انٽر ڪرڻ بعد مهراڻ يونيورسٽي مان B.E ڪئي ۽ پوءِ خبر ناهي ڪٿي ڪٿي نوڪري ڪري ڪئناڊا اچي ٽڪيو ۽ اڄ ڏينهن تائين ڪئناڊا ۾ ئي رهيل آهي. سندس شادي اسانجي پيٽارو جي هڪ ٻئي ڪلاس ميٽ لاڙڪاڻي جي عبدالفتاح ميمڻ صاحب جي پٽ علي رضا ميمڻ جي اڪيلي ڀيڻ نجمه سان ٿي. علي رضا ننڍي هوندي وفات ڪري ويو. هن پيٽارو مان انٽر ڪرڻ بعد ڪراچي يونيورسٽي مان M.A ڪئي هئي. علي رضا جو وڏو ڀاءُ علي نواز ميمڻ هتي آمريڪا ۾ ئي رهي ٿو ۽ SANA (سنڌي ائسوسيئيشن آف نارٿ آمريڪا) جو سرگرم ميمبر آهي. پيٽارو ڇڏڻ بعد انور سان وري ملاقات نه ٿي هئي. يعني اڄ 42 سالن بعد ملي رهيو هئومانس. ويجھڙائيءَ ۾ ٻڌو هوم ته سندس صحت صحيح نٿي رهي. سندس ٻنهي گردن (kidneys) ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏنو هو، جنهن بعد سندس گهر واري نجما جي هڪ Kidney ٽرانسپلانٽ ڪئي وئي ۽ خالد ٻڌايو ته هو هاڻ بهتر آهي ۽ ان آپريشن بعد هو پهريون دفعو ڪئناڊا کان هتي آمريڪا آيو آهي.