شيزان هوٽل جو ميان عزيز ۽ آصف رشيد
ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته شيزان هوٽل جي ماني نه فقط نيو جرسي رياست ۾ مشهور آهي، پر نيويارڪ رياست جي بفئلو جهڙن ڏورانهن شهرن ۾ پڻ هن جو کاڌو سپلاءِ ٿئي ٿو. ڪنهن زماني ۾ ڪراچي جي علائقي صدر ۾ به هڪ شيزان هوٽل هوندي هئي، جيڪا ڏهه پندرهن سال اڳ بند ٿي وئي. شيزان نالي هڪ پاڪستاني هوٽل گذريل 25 سالن کان ملئيشيا جي شهر ڪوالالمپور ۾ به آهي. مون ميان عزيز کان پڇيو ته هن هوٽل جو انهن هوٽلن سان به ڪو واسطو آهي. پر هن ٻڌايو ته هن ائين ئي کڻي هن هوٽل جو اهو نالو رکيو. سندس ڪم ۾ وڏي مدد سندس مئنيجر آصف رشيد ڪرائي ٿي، جيڪو سندس سوٽ به آهي. آصف 1992ع ۾ ميان عزيز وٽ گهمڻ لاءِ آيو ۽ هتي پهچي هن کي هي ملڪ ۽ هي ماحول اهڙو وڻي ويو جو هتي ئي رهي پيو ۽ ميان عزيز وٽ ئي ڪم ڪندو رهي ٿو.
ميان عزيز کان پڇيم ته هو روزانو ڪيترا ڪلاڪَ ڪم ڪري ٿو. ٽهڪ ڏيندي وراڻيائين؛ “24 ڪلاڪ” ۽ پوءِ هن ٻڌايو ته فقط هن Oak Tree روڊ تي چاليهه کن انڊين ۽ پاڪستاني ريسٽورينٽون ۽ کاڌي جا دڪان آهن. سو ظاهر آهي مقابلو تمام سخت آهي. هر ڪو چاهي ٿو ته قيمت به مناسب هجي، کاڌو به تازو ۽ سوادي رڌل هُجي، کائڻ واري جاءِ جو ماحول ۽ کارائڻ وارا به صاف سٿرا هجن ۽ ساڳي ساڳي کاڌي بدران تبديلي به ٿيندي رهي. سو انهن مڙني ڳالهين کي منهن ڏيڻو پوي ٿو ۽ ڪيترا ڪم پاڻ ڪرڻا پون ٿا، ڇو جو هتي هڪ هڪ ماڻهوءَ جو ڳرو پگهار ٿئي ٿو. ڪنهن به ڳالهه ۾ سستي ۽ بي خيالي ڪرڻ سان نقصان پئجيو وڃي. سو ڪڏهن ڪڏهن 18 ڪلاڪ به ڪم ڪرڻو پوي ٿو.
“هينئر ته هن علائقي ۾ ايترا سارا فقط کاڌي جا دڪان آهن، ان کان علاوه سوين ٻين شين جا دڪان آهن. جڏهن توهان هتي آيائو ته ڪيترا دڪان هئا؟” مون ميان عزيز کان پڇيو.
“آئون هتي ٽيون ڄڻو هوس. مون جڏهن 1987ع ۾ گروسريءَ جو دڪان کوليو ته هتي فقط ٻه دڪان هئا. هڪ ڊراءِ ڪلينر جو ۽ هڪ سوناري جو.” شيزان هوٽل جي مالڪ ميان عزيز ٻڌايو ته سندن تعلق پنجاب جي شهر لاهور سان آهي.
“I am a Pakistani but I consider this my Country, too. I am now Pakistani who call America home.”
(آئون پاڪستاني آهيان پر آئون آمريڪا کي پنهنجو ديس سمجھان ٿو. هاڻ آئون اهو پاڪستاني آهيان جيڪو آمريڪا کي پنهنجو گهر سمجھي ٿو.)