واشنگٽن ۾ سب وي ۾ سفر
جتي پاڪستان ۽ ملائيشيا جا سفارتخانا آهن، اهو ٽڪرو “انٽرنيشنل ڪورٽ” جي نالي سان سڏجي ٿو. ملائيشيا جي سفارتخاني جي ائڊريس 3516 انٽرنيشنل ڪورٽ آهي ته پاڪستان جي سفارتخاني جي 3517. پاڪستاني سفارتخاني جي کاٻي پاسي شايد نائيجيريا جو سفارتخانو آهي ۽ روڊ جي ٻئي طرف جيئن ڪراچيءَ ۾ پرل ڪانٽيننٽل هوٽل آهي، تيئن واشنگٽن ۾ اسرائيل جو سفارتخانو آهي. پهرين ڏينهن ڀُل ۾ روڊ جي هن پار اسرائيل جي سفارتخاني ڏي اڃا رخ موڙيم ته هتان هُتان سيڪيورٽي وارا نڪري آيا ته آئون ڪير آهيان ۽ ڇو ٿو وڃڻ چاهيان. چئبو ته هتي به نر پکيءَ جي جهار پئي ٿئي. سندن ٻڌائڻ تي روڊ جي ٻئي پاسي ملائيشيا ۽ پنهنجي سفارتخاني ڏي رخ موڙيم.
آئون سب وي ريل گاڏيءَ ذريعي، Van Ness ريلوي اسٽيشن تي لٿو هوس ۽ هاڻ انٽيل سئٽ جي عمارت اڳيان لنگھي، UDC (يونيورسٽي آف ڊسٽرڪٽ ڪولمبيا) وٽان مڙي، هتي پهتو هوس. پروگرام موجب منهنجي پيٽارو جي پراڻي ڪلاس ميٽ محمد سميع جادران کي مونکي هيڏانهن وٺي اچڻو هو. پر صبح ساڻ کيس ڪم ٿي پيو ۽ ورجينيا مان فون ڪري مونکي سندس انتظار ڪرڻ بدران ٽئڪسيءَ ۾ وڃڻ لاءِ چيائين.
“سفير سان ملڻ لاءِ ايمبسيءَ ۾ پيو وڃين، بس وغيره ۾ نه وڃجانءِ، متان اتي پگھر ۾ شل پهچين. خوشبوءِ هڻي ٽئڪسيءَ ۾ وڃجانءِ. ڪينڪٽيڪٽ ايوينيو جتي ايمبسي آهي، ان جا 25 ڊالر کن ڀاڙو ٿيندءِ” هن هميشه وانگر پنهنجي مزاحيه انداز ۾ مونکي گائيڊ ڪيو. تيار ٿي نڪتس ته اڃان سوير هئي. مونکي سميع جي ڳالهه تي کل آئي. ڪنهن سفير سان ملڻ ٿو وڃان، پر ڪنهن نوڪريءَ جي انٽرويو لاءِ ته نٿو وڃان. ڀيڻسان چريو سميع! هڪ ٽئڪسي پويان ڏيڍ هزار رپيا اوٽ ڏيڍ هزار موٽ خرچ ڪريان، ويتر ڪو اڌ مغزي ڏاڏو شيدي ڊرائيور مٿي پئجي ويو، ته هن کي غلط رستي تان ڪڍي صحيح تي آڻڻ ڪو سولو ڪم ته نه آهي. اهڙن ڊرائيورن جا حال “ تيسيتائين گڊ باءِ” ۽ “دنگي منجهه درياهه” ڪتابن ۾ لکي چڪو آهيان. اڳيان اچي ڪنهن چواٽي تان ٽئڪسي ڳوليان، ان کان اڳ لئن فانٽ (L’En fant Plaza) واري سب وي اسٽيشن اچي وئي. مون وٽ وقت ئي وقت هو. مونکي اڄ فقط ملائيشيا جي سفير داتو عبدالخالد غزاليءَ سان ملڻو هو ۽ UDC ۾ پڙهندڙ ڪجهه شاگردن سان جن جو واسطو ملاڪا سان آهي، جتي جي نيول اڪيڊميءَ ۾ مون ڏهاڪو کن سال مئرين انجنيئرنگ پڙهائي هئي.
آئون هن سب وي ريلوي اسٽيشن ۾ ائسڪالئٽرن ذريعي هيٺ پهتس. مختلف ريل گاڏين جي روٽن جي نقشن اڳيان بيهي جائزو ورتم. مونکي وان نيس ريلوي اسٽيشن تي ٽئڪسي، بس يا هن ريل رستي پهچڻ کپي. وان نيس اسٽيسن ڏي ڳاڙهي رنگ جي گاڏي وڃي ٿي، جيڪا هن ريلوي اسٽيشن لئن فانٽ تان نٿي لنگھي. هتان بلو، هئڊي ۽ پيلي رنگ جون ريلون لنگھن ٿيون. يعني آئون جي بلو يا هيڊي رنگ جي ٽرين ۾ وهان، ته اهي مونکي ٻن اسٽاپن (سمٿوسن ۽ فيڊرل ٽرئنگل) بعد ميٽرو اسٽيشن تي اچي ڇڏينديون، جتان ڳاڙهي رنگ جي ٽرين لنگهي ٿي، جيڪا فاراگٽ نارٿ، ڊوپانٽ سرڪل، وڊلي پارڪ ۽ ڪليويلنڊ پارڪ اسٽيشنن کان پوءِ وان نيس تي بيهي ٿي. بس ٻيو ڇا کپي! ٽن ڊالرن کن جي ٽڪيٽ وٺي. ان وقت آيل بلو لائين جي گاڏيءَ ۾ اچي ويٺس. ٻن اسٽيشنن بعد ميٽرو اسٽيشن تي لهي پيس. سو فار سو گڊ! مون ڪجهه سک جو ساهه پٽيو. اڪيلو ٽئڪسي ۾ ٽينشن ۾ هجڻ بدران هتي گهڻن سان ته گڏ آهيان ۽ اها به خبر پويم پئي ته ٽرين ڪيڏانهن پئي وڃي ۽ ڪٿي پئي بيهي. وڌ ۾ وڌ ڀلجي پيس ته ساڳين پيرين موٽي ويندس. پهرين جي ورتل ٽڪيٽ ڳاڙهي رنگ جي ريل واري پليٽ فارم جي در ۾ وجھي، باقي بچيل پئسن جو جائزو ورتم، ته اڃان اڌ کان وڌيڪ پئسا موجود هئا، يعني وڌيڪ پئسا مشين ۾ وجھي ڪارڊ کي چارج ڪرائڻ جي اڃان ضرورت نه هئي. ٿوري دير بعد ڳاڙهي رنگ واري ٽرين اچي وئي. چئن کن اسٽيشنن بعد وان نيس اسٽيشن آئي. گاڏيءَ مان لهي لفٽ ذريعي مٿي پهتس ته سامهون UDC جي عمارت نظر آئي. يعني صحيح جاءِ تي پهتو آهيان.