الطاف شيخ ڪارنر

نيوهالا کان نيويارڪ

مون 1968 کان 1972 تائين ڪيترائي جهاز آمريڪا جي اوڀر وارن بندرگاهن ، ڪئناڊا ۽ هيٺ ويسٽ انڊيز جي بندرگاهن ڪيوبا، ٽرنيڊاد ۽ جئميڪا کان برمودا، بهاما ۽ برازيل ۾ هلايا. اٽڪل 35 سالن بعد آئون وري انهن بندرگاهن ۾ ويس...پر هن ڀيري پاڻي واري جهاز بدران هوائي جهاز، ريل گاڏين ۽ بسين ڪارن ۾. هي ڪتاب انهي سفر جو احوال آهي.
(الطاف شيخ)
  • 4.5/5.0
  • 4433
  • 963
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book نيوهالا کان نيويارڪ

سنڌ جون خبرون خوشيءَ جون نه آهن.

هن محفل ۾ اسان سڀني ۾ وڏو هميراڻي صاحب هو ۽ تازو ان هفتي حيدر آباد کان آيو هو، سو سنڌ جون خبرون ٻڌائيندو رهيو. سنڌ جون خبرون ڪي خوشيءَ جون خبرون نه هونديون آهن. بقول ڊاڪٽر نور جي سنڌ کي خبر ناهي ڪنهن جي نظر کائي وئي آهي، جتي ڏينهون ڏينهن ڏکن دردن ۾ اضافو ئي ٿيندو رهي ٿو. تعليم جو معيار ڪريل، بيروزگاري، قبيلائي جھيڙا، چوريون، ڌاڙا ۽ اغوائن جو وڌندڙ انگ، پوليس، سرڪاري ڪامورو ۽ تر جو ميمبر وڏيرو جتي ٻين ملڪن ۾ عوام جا دوست هوندا آهن ۽ امن امان قائم رکڻ ۾ مدد ڪندا آهن، اتي اهي اسان جي غريب ماڻهن جي زندگيءَ سان راڱا ڪن ٿا. دنيا سان ٿي ڀيٽ ڪجي ته جيڪي ويڌن سنڌ جي ڌرتي ۽ اتي جي ديس واسين سان ٿي رهي آهي سا شايد ئي ڪٿي ٿيندي هجي. افسوس جي ڳالهه اها ته سنڌ تي ظلم پراين سان گڏ پنهنجا به ڪري رهيا آهن.
۽ پوءِ ڪجهه دير وڌندڙ مهانگائيءَ جي ڳالهه ٿيندي رهي، ته آمريڪا ۾ ڪڏهن به ايڏي مهانگائي نه ٿي، جيڏي هن سال اڌ ۾ ٿي آهي. پيٽرول جيڪو هونءَ چند سينٽن ۾ ملندو هو، اهو اڍائي ڊآلر گئلن ٿي ويو آهي، گاڏي ڪڍندي ڊپ ٿو ٿئي. هتي ته هر دڪان، آفيس، بئنڪ، پوسٽ آفيس، گهر کان گهٽ ۾ گهٽ ميل ٻه پري آهي ۽ گاڏي هلائڻ، يعني پيٽرول ساڙڻ بنا ڪو چارو ناهي.... اهو واقعي وڏو فرق آهي جيڪو آمريڪا (USA) کي ايشيائي توڙي يورپين ملڪن کان نرالو ٿو بڻائي. جپان، سنگاپور، هانگ ڪانگ، ڪراچي، لنڊن، دهلي، بمبئي جهڙن ملڪن ۽ شهرن ۾ پٽ (زمين) جي کوٽ ڪري دڪان دڪانن سان ڳنڍيا پيا آهن پر ويندي سئيڊن، ناروي ۽ اسپين جهڙن ملڪن ۾ جتي زمين جي ڪا کوٽ ناهي، اتي به دڪان، هوٽلون، آفيسون وغيره هڪ ٻئي جي ويجھو ۽ ڳتيل آهن. هڪ ئي هنڌ لهي توهان ضرورت جي هر شيءِ وٺي سگهو ٿا پر آمريڪا ۾ جيڪي ڏهه ٻارهن دڪان هڪ ٻئي جي ويجهو آهن، اهي به ايڏا وڏا آهن جو هلندي هلندي بُرا حال ٿيو وڃن. ايتري ايراضي (Space) ۾ جپان يا سنگارپور جهڙن هنڌن تي ته سؤ کن دڪان هيٺ ۽ سؤ کن دڪان ۽ آفيسون انهن جي مٿان آهن. اتان ئي سڀ ڪم لاهي بس ۾ گهر اچي نڪر. پر هتي آمريڪا ۾ نيويارڪ، واشنگٽن، بالٽيمور جهڙن چند شهرن کان علاوه ڪٿي آهي بس سروس؟ هر هڪ کي پنهنجي ئي ڪار ڪڍڻي پوي ٿي.
پر يارو هڪڙي ڳالهه ته سوچيو ته آمريڪا ۾ رهندڙن جو هيڏو پگهار آهي. جو ويندي هڪ مزور جو سڀ کان گهٽ پگهار ته به ٻه هزار ڊالر ٿيو وڃي يعني هڪ لک ويهه هزار رپيا. اتي پيٽرول هڪ ڊالر (يعني سٺ رپيا) في گئلن (چار لٽر) هو جيڪو هاڻ اڍائي ڊالر (150 رپيا) ٿيو آهي ته عوام جي رڙ مچي وئي آهي. اتي اسان جهڙي غريب ملڪ جو سوچيو جتي اڄ ڪلهه (2006) ۾ ڪراچيءَ ۾ هڪ لٽر پيٽرول جي قيمت 57 رپيا آهي (يعني اڍائي سؤ رپيا کن گئلن ٿيو (هڪ گئلن ۾ سوا چار ليٽر کن ٿين) ۽ جڏهن ٿوري مهانگائيءَ سان آمريڪا وارن جون وايون بتال ٿيو ٿيون وڃن، اتي اسان جهڙن غريب ۽ قرض هيٺ دٻيل ملڪن جو ڇا حال هوندو.
دعوت ۾ آيل مهمانن مان هڪ ٻڌايو ته “گذريل سال تائين مون هتي آمريڪا ۾ ڪڏهن گوشت يا ڀاڄي جي قيمت نه پڇرائي، جيڪي وڻندو هوم ان سان ٿيلهو ڀري ايندو هوس، پر هاڻ سال اندر ايڏي مهانگائي ٿي آهي، جو هر ڪا شيءِ وٺڻ کان اڳ سوچڻو پوي ٿو ته ڪهڙي وٺجي ۽ ڪيتري وٺجي ۽ هڪ ئي دڪان مان وڃي وٺڻ بدران ٻن ٽن دڪانن ۾ قيمتون ڀيٽڻيون پون ٿيون، ته جتي چند سينٽن جي به سستائي هجي ته اتان وٺجي.